Κείμενο του Κριστιάν Νίρκα
Αν σε στριμώχνουνε οι δαίμονές σου, μονάχο θα σε βρούνε. Κανένα ιππικό δεν θα’ρθει να σε σώσει, κανένας γενναίος ιππότης, καμία όμορφη μάγισσα. Αυτά στα παραμύθια. Δεν θα είμαι εκεί για σένα ούτε εγώ. Μην περιμένεις. Βλέπεις, είμαστε όλοι μας κάτι μοναξιές παραπεταμένες στα κελιά των ιδιωτικών μας φυλακών.
Τράβα τον σύρτη. Κλείσε τα φώτα. Πέσε κοιμήσου.
Πρώτα όμως, στήσε μια γιορτή! Βάλε μουσική και χόρεψε μ’αυτούς που ήρθαν να σε πάρουν. Διάλεξε το όπλο που προτιμάς, μαχαίρι, πιστόλι ή την ψυχή σου, και μην μασάς. Πήγαινε κόντρα σε ό,τι σε τρομάζει, επειδή αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
Χαμογέλα σε όσα σε ληστεύουν και σ’αφήνουν γυμνό κι ανήμπορο στον άνεμο.
Είναι μαγκιά να χαμογελάς γυμνός κι ανήμπορος στον άνεμο.
Κι ακόμη μαγκιά είναι να συγχωρείς αυτούς που σε σκοτώνουν, αλλά καν’τους πρώτα να πληρώσουν εισιτήριο στην κηδεία σου.
Αν σε στριμώχνουνε οι δαίμονές σου, μην τους φοβηθείς λοιπόν. Αγάπησέ τους. Οδήγησέ τους.
Γίνε εσύ αφέντης τους, γίνε ο Διάολός τους.
