Πού πήγε η ορχήστρα των μικρών κοριτσιών
στον παραθαλάσσιο κήπο…
Ας φύγουν όλα. Ας φύγουν όλα.
Εγώ θα μείνω πάλι
άντικρυ στον πλατύ ουρανό
άντικρυ στη μεγάλη θάλασσα
δίχως πικρία και παράπονο
να τραγουδώ.
Μας πήραν το θαλασσινό τραγούδι
μας δέσαν τα θαλασσινά μας πόδια.
…θυμάσαι το γέρο καπετάνιο
που ξέχασε το λιμάνι κοιτάζοντας τ’ αστέρια
για να κερδίσει τη νιότη τραγουδώντας τη θάλασσα;
Η μεγάλη άρπα του λυκόφωτος
αφημένη στην πυκνή σκιά του δάσους.
Τραγούδι βραδινό πάνω απ’ τους πόντους
συντροφευμένο με την απουσία των πραγμάτων
που ανθίζουν στον αιώνιο κύκλο
της σιωπής και της αγάπης.
…για κάποιους Άγγελους ξανθούς
που αρραβωνιάστηκαν τη θάλασσα
και ξέχασαν το θεό
παίζοντας σάλπιγγες αλλόφρονες…
Το αιώνιο τραγούδι του πόντου απαντά στο κενό
και γεμίζει το μηδέν με καρδιά και με ήλιο.
Αδέλφια μου
ακούστε τη φωνή σας, τη φωνή μου
ακούστε το τραγούδι του ήλιου και της θάλασσας.
Απόσπασμα Γιάννη Ρίτσου «Το Εμβατήριο του ωκεανού»
