Κείμενο του Κριστιάν Νίρκα

Κοίτα! Βγες στο μπαλκόνι στο δρόμο σε μια παραλία. Κοίτα το κύμα! Έτσι που σκάει στην άμμο και σπάει. Έτσι που πέφτει στον βράχο πριν γίνει αφρός ακούς έναν ήχο: ένα μεταλλικό θρόισμα, σαν ένα παράπονο. 

Θυμίζει  έναν αδύναμο  αναστεναγμό τη στιγμή που κάτι πεθαίνει.

Όμως μην το λυπάσαι.

Βλέπεις, τα δέντρα είναι φτιαγμένα να διαρκέσουν. Όχι το κύμα. Τα δέντρα σου δείχνουν τα χρόνια που ρυτιδιάζουν τον κορμό τους. Πάνω σ’ αυτά γράφονται και τα πιο σοφά λόγια που θα διαρκέσουν για αιώνες. Το νερό απ’την άλλη μπορεί να μην έχει φωνή, μπορεί να είναι κενό και εφήμερο αλλά τουλάχιστον δεν έχει ούτε  ρίζες!

Έρχεται από μακρινά και επικίνδυνα βάθη. Είναι το αφιλόξενο που φοβούνται οι γενναίοι ναυτικοί. Είναι στοιχείο απροσδιόριστης μορφής  και γι’αυτο μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή μα και καμία. Είναι ο ταξιδιώτης δίχως σπίτι, δίχως προορισμό. Ζήλεψέ το. Μοιάσε του!

                Μην το ξεχνάς :

το κύμα είναι πιο δυνατό απ’τον βράχο, πιο απέραντο απ’την στεριά και πιο σοφό απ’τα δέντρα.

Μην το υποτιμάς. Και την επόμενη φορά που ένα κύμα θα σκάσει άδοξα στα πόδια σου, μην το λυπηθείς που πεθαίνει τόσο νέο.

Χαμογέλασέ του πίσω ευγενικά.