Του Κριστιάν Νίρκα

Βρώμισαν οι ώρες στο μυαλό μου. Πάλιωσαν οι λέξεις. Αλλάξανε την άσφαλτο στο δρόμο, άλλαξαν και το σχήμα του. Κρίμα. Και γούσταρα αυτή τη στροφή.

Οι στροφές έχουν μια μαγεία, ένα μυστήριο. Παίζουν με την φαντασία σου. Σε κάνουν να περιμένεις να δεις τι έρχεται από την άλλη. Ίσως μια νταλίκα, ένα άλλο όχημα, ίσως μια ακόμη στροφή. Ίσως και τίποτα. Ίσως ένας τοίχος.

Γι’αυτό και πρέπει να παίρνεις τις στροφές όπως παίρνεις τις ανάσες. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς πρώτο δισταγμό. Να γραπώνεσαι απ’αυτές με νύχια και με δόντια ενώ τα λάστιχα τρίζουν και το μοτέρ πάει να σπάσει. Κι άμα βγεις ζωντανός μην κοιτάξεις πίσω. Και ούτε μην γυρίσεις.

Και η κούρσα της ζωής είναι γεμάτη από στροφές. Πώς αλλιώς να νικήσεις εάν δεν τρέξεις, αν δεν κινδυνέψεις, αν δεν φλερτάρεις με την μυστήρια γεωμετρία των πιθανοτήτων;