Ήταν φιλικό εξ’αρχής. Μας πλησίασε κουνώντας την ουρά του κι εμείς ενθουσιαστήκαμε από το χρυσαφένιο και απαλό του τρίχωμα. Μας κράτησε συντροφιά και μας συνόδεψε στο διάβα μας. Όταν κάποια άλλα αδέσποτα άρχισαν να μας πλησιάζουν απειλητικά αυτό απλά μπήκε μπροστά να μας προστατέψει.

Η ομορφιά ενός αδέσποτου σκυλιού βρίσκεται στην ελευθερία του. Είναι ανεξάρτητο. Ζει στους δρόμους σαν ένα παρατημένο και κακόμοιρο ζώο. Σαν θύμα κάποιας ανείπωτης τραγωδίας. Μην το λυπάσαι. Κοίταξε το μέσα στα μάτια. Θα το δεις: αυτοί οι δρόμοι κι αυτή η πόλη του ανήκουν. Τους γνωρίζει, αισθάνεται τον παλμό τους, την ιδιαίτερη δυναμική τους. Ένα σκυλί που συνήθισε να είναι ελεύθερο, μην το μαζέψεις. Δεν είναι κατοικίδιο. Για μια στάλα στοργή κι ένα μπολ φτηνής σκυλοτροφής μην του ζητήσεις να σου πουλήσει την ψυχή του. Ένα κατοικίδιο απ’την άλλη, μην το πετάξεις στους δρόμους. Οι δρόμοι είναι επικίνδυνο μέρος για κάθε ξένο. Θα το σκοτώσουν.

Το περιβάλλον μας λοιπόν, μας διαμορφώνει.

‌Στην ασφάλεια της επανάληψης, στην σταθερή επαναπροβολή της ίδιας σκηνής κάποιος θα νιώσει οικεία. Αυτή η ησυχία, η έλλειψη ταραχών και απροσδόκητων γεγονότων θα φέρει μια εναρμόνιση ανάμεσα στον εσωτερικό του κόσμο και τον εξωτερικό. Μια βαθύτατη αρμονία θα εισχωρήσει στην ψυχή του καθώς οι δύο του κόσμοι θα συνυπάρξουν σε άρτια ισορροπία. Υπό τις ίδιες συνθήκες αλλά με διαφορετικούς χημικούς παράγοντες η αντίδραση θα ήταν διαφορετική.

Σε ένα μολυσμένο από την συνήθεια περιβάλλον, στην βίαιη πίεση της ρουτίνας ένα ατίθασο πνεύμα θα καταρρεύσει, θα αλλοτριωθεί. Τα τοιχώματα της ιδιοσυγκρασίας του θα συμπιεστούν ώσπου να παραμορφωθούν από την ασταμάτητη ορμητική πορεία της απόλυτης στασιμότητας. Μια σύγκρουση θα ξεσπάσει ανάμεσα σε δύο αντιθετικούς κόσμους. Το πιο αδύναμο υλικό είτε θα σπάσει είτε θα στρεβλωθεί. Περιττό να αναρωτηθούμε ποιο είναι το πιο ευάλωτο μέταλλο απ’τα δύο. Η φύση εξάλλου μας διδάσκει ότι τα όντα προσαρμόζονται στο βιοτικό τους περιβάλλον και όχι το περιβάλλον τους σ’αυτά. Καμιά φορά όμως η πτώση μπορεί να μην είναι ανεπανόρθωτη εάν οι μύες του σώματός βρίσκονται σε κατάσταση χαλαρότητας.

Η μόνη πιθανότητα το αντικείμενο να σωθεί είναι εάν υποχωρήσει από αυτή την έντονη εσωτερική σύγκρουση και αδρανοποιηθεί. Εάν αποδεχθεί δηλαδή τις περιοριστικές γραμμές που του έχουν επιβληθεί. Αμέσως θα βρεθεί σε μια ληθαργική κατάσταση. Θα κοιμηθεί. Θα απαρνηθεί σιωπηλά την φύση του και αυτό είναι που θα το σώσει. Εάν επανέλθει απ’αυτήν την κομματώδη κατάσταση θα λυτρωθεί.

Εάν ξυπνήσει θα συνειδητοποιήσει την τοξικότητα που δηλητηριάζει την ίδια του την ύπαρξη. Καινούργιες πηγές ζωής θα το κατακλύσουν. Νέο αίμα θα κυλήσει στις φλέβες του. Θα γνωρίσει εκ νέου τον παλιό του χαμένο εαυτό. Θα εξερευνήσει τα βάθη νέων πιθανοτήτων.

Αυτή η πράξη αναγνώρισης και αποδοχής της αληθινής του φύσης ίσως να είναι η πιο αγνή η πιο ευγενική και η πιο ριζική επανάσταση που μπορεί κάποιο αδέσποτο του είδους του να κάνει.

 

Κριστιάν Νίρκα