Χρήστος Γιανναράς, Πείνα και Δίψα ( απόσπασμα)

Το αληθινό πάθος είναι η μεγάλη και απεριόριστη δίψα της ψυχής, η τραγική πάλη του ανθρώπου να ξεπεράσει το μέτριο και το συμβατικό.

Μοναξιά δεν είναι η έλλειψη της συντροφιάς, αλλά η βαθιά συναίσθηση μιας τέλειας μοναχικότητας. ένα αίσθημα εγκατάλειψης απ’όλους κι απ’όλα μέσα στη ζωή.

Ο χαμένος παράδεισος ζει μέσα μας στις στιγμές της μεγάλης χαράς, στο πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αλήθειας, μιας αγάπης ή μιας ομορφιάς. Οι στιγμές της δυνατής ζωής μας πείθουν πως ο χαμένος παράδεισος δεν έχει ανεπανόρθωτα χαθεί. Ήταν το ξεκίνημα της ανθρώπινης πορείας, θα είναι και το τέρμα της. Η νοσταλγία του απολύτου που καίει μέσα μας είναι η νοσταλγία του τέρματος.

Νομίζω πως η πιο συχνή αφορμή κόπου είναι η αντινομία ανάμεσα στον κόσμο που κρύβουμε μέσα μας και στον κόσμο της καθημερινότητας στον οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να υποταχθούμε.

Να υπάρχεις σημαίνει να ζεις συνειδητά την τραγική αντινομία του μέσα σου και του γύρω σου κόσμου.

Ο μεγάλος σκοπός είναι πάντα μια μεγάλη μοναξιά. Και μια μεγάλη μοναξιά είναι η οδύνη μιας ζωής στερημένης από στοργή… Ο μεγάλος σκοπός είναι ένα χρέος που θα σηκώσεις μοναχός.