Καμιά φορά πετάμε τη ζωή μας στα σκυλιά. Σε ψυχοφθόρες καταστάσεις, σε μάταιες ελπίδες. Πετάμε τη ζωή μας στα σκουπίδια, σε μια επανάληψη δίχως πάθος, σε ένα πάθος δίχως επανάληψη. Πετάμε τη ζωή μας στο κενό, στους ληστές των ονείρων μας, στους δαίμονές μας, σε κάτι άδειες αυταπάτες.

Άντε μετά όλα τα “σώπα” και τα άχρωμα λόγια παρηγοριάς. Τα βλέμματα μιας κάλπικης ελπίδας. Και μετά τα μαθήματα που πήραμε, τα συμπεράσματα, κι ένα σωρό πράγματα που τώρα δήθεν αποκτήσαμε. Μια νέα “κεκτημένη σοφία” μόνο και μόνο για να γίνουμε λίγο πιο ηλίθιοι. Άντε μετά και οι ιστορίες που θα λέμε, και οι συμβουλές που θα δίνουμε κι εμείς με την σειρά μας, βιαστικά, σε άλλους που θα τις ακούνε ακόμα πιο βιαστικά.

Στάσου μια στιγμή. Γιατί λυπάσαι; Πέτα τη ζωή σου στα σκυλιά, εκεί ανήκει εξάλλου. Δες τις γοργόνες που πνίγηκαν στο πρώτο τους κύμα. Δες τους πειρατές που σπιτώθηκαν σε μια καλύβα. Δες τους πιο όμορφους αλήτες που έγιναν οι πιο βολεμένοι φλώροι. Κι εκείνοι οι ωραίοι μαχητές γίναν με τον καιρό οι μεγαλύτεροι κλάνες. Άκου τις θάλασσες που καίνε το μυαλό σου κάθε βράδυ. Πέτα τη ζωή σου σε αυτές μέχρι να αηδιάσεις απ’την αλμύρα.

Κι αν θέλεις μια μέρα, σκότωσε τους ήρωές σου, τις αρχές σου, το φως που σιγοκαίει μέσα σου. Ούτε ο Χριστός ήταν θεός, ούτε κι ο Ιούδας όμως άνθρωπος. Σκότωσε τους μέντορές σου αφού ήταν όλοι μόνο λόγια. Οι μεγαλύτεροι ποιητές ήταν και οι καλύτεροι ψεύτες. Σκότωσε τα λόγια. Σκότωσε κάθε ομορφιά. 

Αλλά πρώτα απ’όλα, σκότωσε τον εαυτό σου. Σκότωσέ τον καλά. Σκότωσε τον εαυτό σου όσο αντέχεις πιο πολύ. 

Σκότωσε τον εαυτό σου μέχρι να μην μπορείς να πεθάνεις άλλο. Και τότε ίσως αρχίσεις να ζεις. 

Κριστιάν Νίρκα