Κι όμως χόρεψε

Της Χαράς Μούσχουρου

Κι όμως χόρεψε. Έπειτα από χίλιους δισταγμούς και πείσματα ,απλά έλυσε τα μαλλιά της και έβγαλε τα παπούτσια της, πετώντας παράλληλα στο ξύλινο πάτωμα τα πανάκριβα μαργαριταρένια σκουλαρίκια της, που της είχε αγοράσει ο σύζυγος της από ένα μέρος μακρινό, που η ίδια δεν θυμόταν.

Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε οικοδέσποινα σ’ εκείνο το άθλιο μπαλ μασκέ. Ήταν απλώς ένα κορίτσι ,που άκουγε στο όνομα «Νίκη», τίποτα το αξιοπερίεργο. Κι όμως στάθηκε  στο κέντρο αυτής της καταραμένης  αίθουσας με τους  πολλούς καθρέπτες, για να βλέπουν όλοι την εντυπωσιακή τους εμφάνιση ,αλλά ποτέ τα λάθη τους ή το παρελθόν τους.

Ω, πόσες γιρλάντες κι πόσοι καλεσμένοι! Κι ο θεόρατος πολυέλαιος στο κέντρο του ταβανιού έτοιμος για ακόμα μια γιορτή. Κι όμως βρήκε το θάρρος ή το θράσος, αν θέλετε. Έκανε αυτό που ήθελε, για πρώτη φορά. Ω τι ευτυχία! Τι σημασία έχουν τα γκρίζα της μαλλιά; Ένιωθε ζωντανή σε μια πεθαμένη αίθουσα…

Στο κέντρο της, την συνεπήρε χορός γρήγορος και μοναχικός, ακατάπαυστος, ανεπίτρεπτος… Ένιωθε λες και τα δάκτυλα των ποδιών της μπλεκόντουσαν με τον βρεγμένο γρασίδι. Λες και αντί για τον πολυέλαιο, είχε το φεγγάρι για κριτή. Εκεί στο κέντρο της δήθεν θελξικάρδιας αίθουσας, όπου ο χρόνος πάγωνε μαζί με τα χαμογέλα των προσκεκλημένων, εκεί στον σκηνοθετημένο θάνατο της, άνευ αποχρώντος λόγου, η Νίκη χόρεψε χορό απαγορευμένο για την ίδια. Και την είδαν όλοι. Τι ωραία που ήταν !Εκείνο το βράδυ, χωρίς βιολιά, χωρίς καλεσμένους. Μόνο με το νοητό νταούλι της.  Στροβιλίζονταν με τις ώρες μέχρι που τα πόδια της έμοιαζαν να μην πατούν στη γη. Πετούσε για πρώτη φορά, εκεί στο κέντρο της μισημένης αίθουσας, στον σκηνοθετημένο θάνατο της, χωρίς βιολιά, χωρίς κριτές ,μόνο με την νοητή μολπή του νταουλιού.