Δεν αναλύω τη χαρά. Μήτε τη λύπη τολμώ ν`ανασκαλέψω.

Καθώς τα βήματα προς την ισορροπία στερεύουν, αρχίζω την ταλάντωση –  αν τα συναισθήματα προσδίδουν στην υπόσταση του ατόμου ή αν ανύπαρκτα θα έπρεπε να μένουν.

Όταν η ευτυχία μου προκαλεί την ανησυχία αλλήλων και εκείνο τον ιό της ζηλοφθονίας, ενώ αντίστοιχα η δυστυχία μου τροφοδοτεί την περιέργεια μα και συχνά την αποστροφή των φίλτατων,  ποιο το νόημα της εξωτερίκευσης των συναισθημάτων τούτων;

Αυτές είναι οι σκέψεις μου καθώς διασχίζω την πόλη σε ένα από τα ‘μέσα μαζικής αγανάκτησης’ συνταξιδεύοντας με ένα μάτσο απρόσωπους στύλους που κάποτε θύμιζαν ανθρωποειδή. Να’ναι τάχα η αιτία συγκάλυψης της πραγματικής ταυτότητας ή μήπως στα σίγουρα  νεκρώνουν σιγά σιγά οι αλήθειες;

 

Κι από την άλλη όμως,  τροφοδοτείται η απορία μου ως προς το προσωπικό όφελος όταν υποθάλπονται συναισθηματισμοί ή αν τελικά υποδαυλίζονται οι εκφάνσεις του πόνου. 

Δεν είναι λίγες οι φορές που αγάπη,  ευτυχία, δυστυχία, ενθουσιασμός, εσωστρέφεια μα και εξωστρέφεια καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα -αυτό της αίσθησης του πόνου!

Τούτη είναι η φαυλότητα του νου καθώς μάχεται να εκλογικεύσει τη συρροή των ψυχικών καταστάσεων. Μέχρι να έρθει μία μέρα η θεωρητική εκείνη προσέγγιση πως συναίσθημα δεν υπάρχει ούτε κατηγοριοποιείται παρά μόνο η ανάγκη του είδους μας να εντοπίσει λεκτικά μιαν ενέργεια αδιάκοπη και ανεξήγητη δραπετεύοντας  έτσι προς το παρόν από το παρόμοιο με το δικό μου αδιέξοδο!

 

Κείμενο της Φωτεινής Καραμούζη Χαλκιά