Ο έρωτας είναι το πιο ισχυρό όπλο του ανθρώπου, η σημαντικότερη δυνατότητα, που του δόθηκε στον αγώνα του στην προσέγγιση του Είναι, να κατακτήσει τη βεβαιότητα υπερβαίνοντας τα οντολογικά του δεσμά! 

Άλλωστε, όπως λέγει ο Σωκράτης του Συμποσίου: “Η επιθυμία και η ορμή για την ολοκλήρωση έχει το όνομα του έρως”.

Ο έρωτας είναι η αρμονία, η ένωση. Οδηγεί είτε στην αρετή (ανώτερος εαυτός), είτε στην αθλιότητα (κατώτερος εαυτός).

Ενσαρκώνει τη δύναμη της ερωτικής αγάπης αλλά και τη Δημιουργική δύναμη της αεικίνητης φύσης, αποτελούσε το πρωτότοκο Φως, που ευθύνεται για την ύπαρξη και την τάξη όλων των πραγμάτων στο Σύμπαν.

Ο έρωτας είναι επιστήμη. Ο έρωτας χρειάζεται ελευθερία. Ο αρμονικός έρωτας είναι ανταλλαγή ενέργειας, μέσα από σώματα που είναι φτιαγμένα από ενέργεια. Ο αληθινός έρωτας δίνει τη δυνατότητα να κατακτήσεις την ηδονή, την πληρότητα, την ευτυχία. 

Χρειάζεται το παράδοξο, το παράλογο, χρειάζεται ποίηση, ο έρωτας ενώνει τους ανθρώπους, ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικούς κόσμους και νοοτροπίες. Ο έρωτας είναι αστείρευτη πηγή γνώσης, του εαυτού μας και των άλλων.

Ο έρωτας έχει δύο δρόμους: αν έχει βάσεις, καταλήγει στην αγάπη, αν δεν έχει, καταλήγει στον χωρισμό.

Η εμπειρία της αγάπης είναι η πλήρης παράδοση, η συνειδητή παράδοση, το ξελόγιασμα, το συνειδητό παραμύθιασμα, με σκοπό το μοίρασμα, με σκοπό να ανοίξεις το είναι σου, την καρδιά σου, αληθινά, συνειδητά, θέλοντας να δώσεις και να πάρεις, θέλοντας να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τον άλλον, χωρίς κρίση, επίκριση, ενοχές, προσφέροντας φιλία, συναισθηματική κάλυψη, αποφεύγοντας προσβολές, εγωισμούς, εξιδανικεύσεις, αμφισβητήσεις, διαταγές, τάσεις εξουσίας και μονόπλευρης ικανοποίησης.

Ο έρωτας βασίζεται στην πλήρη αποδοχή του άλλου για αυτό που είναι.

Ο θεσμός του έρωτα, της αγάπης, της οικογένειας έχει καταρρεύσει, διότι η ηθική είναι ανύπαρκτη, ξεχνώντας ποιοι είμαστε, ξεχνώντας πως είμαστε προσωρινοί, στραγγσιμένοι από ενέργεια, σε μόνιμη σύγκρουση με το μέσα μας, χάνουμε τη ζωή μέσα από τα χέρια μας, γερνάμε χωρίς να έχουμε ζήσει αληθινά, αρχίζουμε να κυνηγάμε το εφήμερο, την αιώνια σωματική νεότητα, κάνουμε σεξ χωρίς να δίνουμε, χωρίς να παίρνουμε, αδειάζοντας ακόμα περισσότερο, επιλέγουμε να ζήσουμε μόνοι μας, παρά να βουτήξουμε βαθιά μέσα μας, να δούμε τι αληθινά φταίει.

Η φιλία έχει δώσει τη θέση της στη μοναξιά, ο εγωισμός διακατέχει τους πάντες και τα πάντα. Οι σχέσεις μας, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, είναι νεκρές + επιφανειακές + άψυχες + σχέσεις συμφέροντος.

Ο άνθρωπος φοράει μάσκες, άλλη στη δουλειά, άλλη στο σπίτι, άλλη όταν κοινωνικοποιείται, στο τέλος δεν ξέρει ούτε αυτός ποιος πραγματικά είναι.

Όσοι είναι παντρεμένοι, θέλουν να χωρίσουν, όσοι είναι μόνοι θέλουν να κάνουν οικογένεια, και όταν αποκτήσουν αυτό που θέλουν, ξυπνά ο εγωισμός, ο φόβος, το θεωρούν δεδομένο, αντί να το ποτίζουν με αγάπη και φροντίδα, κάνουν τα πάντα για να το καταστρέψουν.

Πιστεύοντας πως ποτέ μα ποτέ δεν φταίμε, πάντα φταίνε οι άλλοι.

Ενεργώντας μηχανικά, ασυνείδητα, ο άνθρωπος καταστρέφει, σχέσεις, οικογένεια, φιλία, ακόμα και αγαπημένα αντικείμενα.

Όλοι θέλουν να εξουσιάζουν, αρνούμενοι να καταλάβουν πως το πάθος για κέρδος και εξουσία είναι ο δρόμος της παρακμής, ατομικής ή συλλογικής.

Η ανθρώπινη καταστροφικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά καταπιεσμένη έκφραση δημιουργίας και αυτή η καταστροφικότητα είναι αποτέλεσμα της άγνοιας του για τους νόμους της Φύσης και τις δυνάμεις που τον έχουν δημιουργήσει και τον κατευθύνουν.

Προκειμένου να λάβεις Αγάπη, πρώτα πρέπει να το επιτρέψεις.

Για να επιτρέψεις κάτι, πρώτα πρέπει να γνωρίζεις τι θέλεις

Όταν ξέρεις τι θέλεις, αυτομάτως γνωρίζεις τι χρειάζεσαι.

 

*Απόσπασμα από το βιβλίο “εκδηλώνω πρόθεση”, εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 2011. Σελίδες 132-134

248950_102646603160833_8304717_n.jpg