Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς εάν, προτού προβούμε στην μελέτη των χρωμάτων, εάν δεν θα έπρεπε πρώτα να επιστήσουμε την προσοχή στο φαινόμενο του φωτός: σ’αυτό, συντόμως και ειλικρινώς απαντάμε ότι εφόσον έχουν ειπωθεί ήδη τόσα στο θέμα του φωτός, δεν θα φάνταζε επιθυμητό να επαναλάβουμε ξανά τα ίδια πράγματα.

Όντως ακριβολογώντας, είναι ανούσιο να εκφράσουμε την φύση ενός πράγματος αυθαίρετα. Μπορούμε να αντιληφθούμε τα αποτελέσματα και η παρατήρηση ενός ολόκληρου ιστορικού αυτών των αποτελεσμάτων θα αρκούσαν να ορίσουν την φύση του πράγματος.

Θα ήταν ανώφελο να προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου αλλά εάν αφήσουμε τις πράξεις του να μαζευτούν ο χαρακτήρας του θα  παρουσιαζόταν μπροστά μας. 

Τα χρώματα λοιπόν είναι οι πράξεις του φωτός, πρόκειται για ενεργητικές και παθητικές μετατροπές: επομένως μπορούμε να οδηγηθούμε σε κάποια συμπεράσματα αποβλέποντας στο ίδιο το φως. Αναμφισβήτητα, τα χρώματα και το φως συνάπτουν τρυφερές σχέσεις μεταξύ τους αλλά θα άρμοζε να φανταστούμε ότι ανήκουν και τα δυο στον φυσικό κόσμο ως ενότητα η οποία εκφράζεται με συγκεκριμένο τρόπο σε σχέση με την αίσθηση της όρασης. 

[…]

 

*Απόσπασμα από την “θεωρία των χρωμάτων” του Γκαίτε. Μετάφραση Κριστιάν Νίρκα