Σε δέχονται οι άνθρωποι γι’αυτό που είσαι; Μια τέτοια αποδοχή δεν υπόκειται σε ιδιαίτερες δυσκολίες εάν δεν μελετηθεί η εξισωτική σχέση πάνω στην οποία εδράζεται.

Η ανάλυση αυτού του φαινομένου θα έπρεπε να εξεταστεί επιμελώς. Πρώτα απ’όλα τίθεται το ζήτημα της αληθινής ταυτότητας του αντικειμένου. Τι είναι κάποιος στην πραγματικότητα; Ανακαλύπτουμε απολύτως την φύση του εαυτού μας; Είναι δυνατή η  απόλυτη επίγνωση ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου υλικού όπως αυτό της ανθρώπινης κατασκευής;

Επομένως ίσως να φαντάζει ειρωνικό να λέμε ότι αποδεχόμαστε  κάποιον για το αληθινό του πρόσωπο όταν ούτε ο ίδιος δεν έχει κάποια ξεκάθαρη εικόνα της εσωτερικής του φυσιογνωμίας.

Από εδώ ενδεχομένως να απορρέει και η πολυσύνθετη αρχιτεκτονική του ανθρώπινου πνεύματος. Είναι σχεδιασμένο κατά τέτοιον τρόπο ώστε να προσαρμόζεται στο περιβάλλον του, και αυτή η ικανότητα είναι και το κλειδί της επιβίωσης μέσα στους αιώνες. Όταν αυτό το στοιχείο της αέναης αλλαγής, που βρίσκεται στο συλλογικό μας ασυνείδητο συνδυαστεί με τα εύφλεκτα χαρακτηριστικά της προσωπικής συναισθηματικής έκφρασης του αντικειμένου, και με τα σταθερά ή τυποποιημένα πρότυπα της εκάστοτε κοινωνικής οικοδομής, το τελικό προϊόν είναι μια ψυχοσύνθεση ιδιαζόντως ασταθής και ευμετάβλητη. Εν μια νυκτί μπορούν να σημειωθούν αξιοπρόσεκτες αλλαγές στην εμφάνισή του που συνοδεύονται συνήθως με ακόμη πιο έντονες εσωτερικές μεταβολές. Το πρωί που ξημερώνει, το φως του ηλίου θα αποκαλύψει αν όχι ένα άλλο πρόσωπο ή άνθρωπο, σίγουρα μια αλλοιωμένη εκδοχή του.

“Δεν σε αναγνωρίζω πλέον” θα πουν κάποιοι. “Έχεις αλλάξει” θα είναι η πιο βαριά κατηγορία εκείνων που έλεγαν χθες πως σε δέχονται γι’αυτό που είσαι.

Πόσοι θα μείνουν στο πλευρό σου τώρα που δεν είσαι εκείνος που συνήθισαν να δέχονται; Πόσοι θα σταθούν εχθρικά απέναντί σου; Πόσοι θα γυρίσουν απλά την πλάτη;

Αρμόζει καχυποψία λοιπόν σε όσους φαινομενικά δείχνουν την ικανότητα της αποδοχής. Η έννοια δηλαδή της τέλειας αποδοχής είναι σχετική. Ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο είναι αμφισβητήσιμη. Εάν δεν γνωρίζουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς πώς θα τους αποδεχθούμε σε όλες τις εκφάνσεις τους;

Έτσι λοιπόν θα έπρεπε κάποιος να φοβάται αυτούς που τον δέχονται απλώς γι’αυτό που είναι. Μια πιο προσεκτική μελέτη είναι απαραίτητη ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν είναι κατανοητός μόνο γι’αυτό που φαινομενικά δείχνει αλλά ότι είναι αποδεκτός και γι’αυτό που είναι και γι’αυτό που δεν είναι, και γι’αυτό που θα είναι.

Η κατανόηση και ενδεχομένως κατά συνέπεια η αποδοχή είναι πολυδιάστατες έννοιες, πολύχρωμες, πολύμορφες. Είναι τα είδωλα της ανθρώπινης προσωπογραφίας, πάνω στα απρόβλεπτα νερά της αβεβαιότητας του χρόνου.

 

Κριστιάν Νίρκα