Είναι γοητευτικός ο ενοχικός ρομαντισμός της ήττας. Αυτής της παρακμιακής σκιάς που βαδίζει μπροστά σου. Τα βήματα ηχούν σαν πυροβολισμοί στο πλακόστρωτο. Μα πόσο μας ενθουσίαζαν οι πυροβολισμοί στο πλακόστρωτο! Θυμάσαι τις τιμητικές μας παρελάσεις; Τις μαύρες μας πανοπλίες; Κάθε εποχή έχει τους ιππότες της. Η δικιά μας έχει τους αλήτες. Αυτούς που γελάνε, που τραγουδάνε, που χορεύουν, που ερωτεύονται με τον πιο άναρχο τρόπο. Που πέφτουν με τον πιο άτσαλο τρόπο. Αυτούς που μιλούν με ευγένεια, που κατέχουν την τέχνη της σιωπής, που σκέφτονται αργά.

Η πόλη είναι άδεια, όπως και όλες οι πόλεις του κόσμου. Τα βουνά μόνο είναι γεμάτα από δέντρα και ζώα. Οι ωκεανοί είναι γεμάτοι από κύματα κι ανέμους. Λυπάμαι μόνο τους ουρανούς επειδή είναι γεμάτοι από αμέτρητα ζηλόφθονα βλέμματα, που κοιτούν τα πουλιά, πριν τα σκοτώσουν.                  

Δεν βρίσκεσαι πια μαζί μας να δεις τον μελωδικό τους χορό. Γλιστρούν σαν λεπίδες στην ωχρή σάρκα των ανέμων.

Αν έχω ένα παράπονο είναι που δεν άφησα ποτέ τα ίχνη μου στα φτερά τους. Και αδειάσανε οι ορίζοντες πλέον από πουλιά. 

 

Κριστιάν Νίρκα