Τα διαμάντια
Στην φύση υπάρχουν αρκετοί ημιπολύτιμοι λίθοι. Οι πολύτιμοι ωστόσο σπανίζουν. Το ζαφείρι, το σμαράγδι, το ρουμπινί, το διαμάντι. Έτσι και στην ζωή… Λίγοι είναι οι πολύτιμοι άνθρωποι που θα συναντήσουμε στην πορεία μας. Καμία φορά πρέπει να σκάψουμε πολύ βαθιά για να τους βρούμε και σίγουρα θα πρέπει να έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία για να βρούμε κάποιο διαμάντι. Τα διαμάντια είναι άνθρακες που ξεχωρίζουν από άλλους ευτελής λόγο της εσωτερικής δομής τους. Η λάμψη τους προέρχεται από τις προσμίξεις τους με άλλα στοιχεία και από τις πιέσεις που ασκήθηκαν πάνω τους και που τα γέννησαν. Ευθέως ανάλογα και οι άνθρωποι με υπομονή χαρακτηρίζονται από την εσωτερική τους ηρεμία και την πραότητά τους. Ξεχωρίζουν για τις εμπειρίες που έχουν αποκομίσει. Οι πιέσεις που δέχτηκαν στη ζωή τους, τους έκαναν ακόμα πιο δυνατούς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι τα διαμάντια έχουν ακόμα ένα σημαντικό χαρακτηριστικό: την υψηλή αντοχή τους, ή όπως θα λέγαμε για τους ανθρώπους, τα όρια τους.
Πολλές φορές στην ζωή μας όταν βρίσκουμε ένα διαμάντι από την χαρά μας αφιερώνουμε όλο μας το είναι και την δύναμη μας για να το μετατρέψουμε σε ένα όμορφο κόσμημα. Όταν τελικώς το καταφέρνουμε, το αποτέλεσμα είναι μοναδικό, καθώς έχει την δύναμη να μας μεταμορφώνει στον καλύτερο εαυτό μας. Εκείνη η λάμψη του, αναδεικνύει τα καλύτερα συναισθήματα μας.
Υπάρχουν και φορές όμως, που χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία, στην προσπάθεια μας να το σμιλέψουμε, το καταστρέφουμε. Ξεπερνάμε δηλαδή τα όρια του, το όριο θραύσης του. Δεν σημάνει ότι είμαστε ανίκανοι να το χειριστούμε. Σημαίνει ότι δεν ζυγίσαμε σωστά την αντοχή του. Γι’αυτόν τον λόγο έχουμε εφεύρει πολλούς τρόπους να αυξήσουμε την αντοχή των υλικών. Μπορούμε όμως μόνο να αυξήσουμε το όριο θραύσης τους, όχι να το εξαλείψουμε!
Η υπομονή και η αντοχή είναι μεγάλες αρετές στη ζωή των ανθρώπων. Θα ήταν επιπόλαιο να κρίνουμε βιαστικά την σιωπή του υπομονετικού ανθρώπου, εφόσον εκείνος σκέπτεται και κρίνει επιμελώς τα γεγονότα γύρω του. Θα ήταν λάθος επίσης να τον χαρακτηρίσουμε ως υποταγμένο καθώς η υποταγή ενέχει την έννοια της ανοχής, και όχι της υπομονής.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και εκείνοι οι άνθρωποι έχουν τα δικά τους όρια. Ενδεχομένως να δίνουν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, όμως κάποτε κι εκείνοι φτάνουν στα όρια τους, στο έσχατο σημείο θραύσης. Τότε συντελείται μια χημική αντίδραση κατά την οποία η “υπομονή” τρέπεται σε “οργή” και το τελικό προϊόν είναι ιδιαίτερα ασταθές. Δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα σκάσει στα χέρια σου.
Γιάννης Λελέκης
