“Ανατολή” ποίημα του Κριστιάν Νίρκα
Εκεί σαν ναυάγιο την δύση σαν βλέπεις,
θλιμμένο στο βλέμμα ταξίδι ανατέλλει
μου λες πως θυμάσαι μα ίσως πλανάσαι
το ίχνος του κύκνου στην άμμο δεν μένει.
Στη πλάτη μακάρι φτερά να φυτρώναν
κι ο ήλιος μακάρι να έλαμπε εδώ
μα φόρα το γέλιο παιδιού, σου πηγαίνει
σαν φόρεμα να’ταν μεταξωτό.
Γερνάνε οι λέξεις ρυτίδες γεμίζουν
μυρίζουν χειμώνα οι δρόμοι, το κύμα,
θυμίζουν το ποίημα που σ’ανασαίνει
θυμίζουν το βήμα που όλο διαβαίνει.
Γυρίζουνε, λένε, όσοι που φεύγουν
μα ίσως ποτέ δεν έρχονται πίσω
δακρύζουνε ίσως την δύση σαν βλέπουν
μ’ανθίζουνε πάλι, στο φως που ανατέλλει.
_____________
