Κάθε φορά που κοιτάω τους ανθρώπους, βλέπω πολύχρωμες φιγούρες να κινούνται παράλληλα στον άξονα της ζωής. Μου’λεγες πως τα χρώματα δεν είναι μέτρια, θυμάσαι; Μου έλεγες πως χωρίς ζωή αυτά δεν υπάρχουν· όπως τα συναισθήματα. Υπάρχουν καλά ή κακά συναισθήματα; Διάλεξε ένα χρώμα λοιπόν και κατηγόρησέ το. Συναισθήματα σαν τα χρώματα, και χρώματα σαν τους ανθρώπους. Το αγέννητο διάφανο λευκό και το νεκρό στο θαμπό μαύρο, στην Απουσία.

Κι όλοι εμείς, απλές πολύχρωμες κουκίδες όπως τα αστέρια από μακριά, να αλλάζουμε αποχρώσεις, κάθε φορά που κινούμαστε πάνω στον άξονα.

Βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα, θυμάσαι; Και σκέφτηκα πως ο ουρανός παίρνει όλα τα χρώματα. Χωράει και την Απουσία κάποιες φορές. Έτσι κι εμείς. Πολύχρωμες κουκίδες ουρανού που πάλλονται. Αποχρώσεις συναισθημάτων που πασχίζουν ενστικτωδώς να μπουν σε τροχιά κάθετη του παράλληλου, νοητά χρυσού άξονα· που προσπαθούν ασυνείδητα να ζήσουν.

Μαρία Μούσχουρου

Ακολουθήστε μας στο FACEBOOK: i Travel Poetry