Μα είναι λοιπόν αλήθεια
πως σε ξένο πίνακα θέλησα
να χρωματίσω τον καμβά;
Να πνίξω στα νερά μιας λίμνης
τους δράκους των μύθων εκείνων
που δειλά ξεθάβαμε ένα βράδυ;
Ρωτάς τι μέλλει γενέσθαι
όταν η κόψη του σπαθιού σου χαράξει την
απαξιωτική μου πνοή
στα χαρακώματα του χθες
Δεν σε αφήνω
Δεν μπορώ να αφήσω
τους χλωμούς καρπούς σου
να χαιρετούν το σκοτάδι
Σε τούνελ μπήκε η κραυγή
πιο πέρα να μην εισακουστεί
να έρθει ακέραιη
σε κάποιο σου όραμα να
σου θυμίσει πως σου Λείπω
να γεφυρώσουν πίσω μου οι ουρανοί
και να επιχωματώσουν τα αλλαζονικά κοράλλια
Μην μου αφήνεις τη σιωπή
Θα προτιμούσα ίσως να φύγεις χρεωθείς…

Φωτεινή Καραμούζη Χαλκιά