Η Δύσκολη Ώρα και η Κακιά Στιγμή
Με άρπαξαν από το γιακά
Πόδια αιωρούμενα
Εντύπωμα στη ψυχή
Τα ατσάλινα χέρια τους 
Ταρακουνούν σύγκορμο το είναι μου
Μιλούν με υποχθόνιες φωνές
Διατάζουν: “Κοίτα!” “Κοίτα!”
Μα εγώ δεν υπακούω…

Τραβούν με δύναμη τα μαλλιά
Γέρνει το κρανίο πίσω
Φιλούν το στόμα να μη φωνάξει
Στροβιλίζονται σε χορό Δερβίσηδων
Με τις φιδίσιες γλώσσες τους
Σπάνε τα κόκκαλα μου
Ουρλιάζοντας ρυθμικά: “Κοίτα!” “Κοίτα!”
Μα εγώ γελάω…

Εξοργισμένες τιμωρούν και χλευάζουν
Φτύνουν χώμα
Έχουν μαστίγιο με εννιά ελπίδες
Ωρολογιακή βόμβα για καρδιά
Φυτρώνουν φτερά μαύρα στους ώμους
Ορμάνε με τα αιματοβαμμένα νύχια τους
Μου αφήνουν τις κόγχες άδειες
Κραδαίνοντας τους οφθαλμούς μου
Τραγουδούν καταδικαστικά:
“Θες, δε θες, κοίτα…” “Κοίτα!”

Παρασκευή Παπία