Η ζωή μας δίνει άπειρες ευκαιρίες και δρόμους ώστε να διαλέξουμε έναν, τον οποίο και  θα ακολουθήσουμε. Ο χρόνος μας ωστόσο είναι περιορισμένος για να μπορέσουμε να τους διαβούμε όλους και να αρπάξουμε όλες τις ευκαιρίες που μας δίνονται. Έτσι λοιπόν,  σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής, καλούμαστε να κάνουμε μόνο μία επιλογή δρόμου προσπερνώντας κάποιους άλλους. Σε αυτό το σημείο ακριβώς συμβαίνει να μας δημιουργούνται ενοχές καθώς κάθε επιλογή μας “εξαλείφει” κάποιες άλλες. Οι επιθυμίες μας πολλές φορές δεν ταιριάζουν με αυτές των αγαπημένων μας προσώπων και συνεπώς οι επιλογές αντικρούονται δημιουργώντας ένα χάσμα.

Συχνά το βάρος των αποφάσεων μας  είναι τόσο μεγάλο που κάθε επιλογή προέρχεται μάλλον από φόβο και ανασφάλεια, και όχι από επιθυμία ή οποιαδήποτε άλλη εσωτερική παρόρμηση. Τα συναισθήματα αυτά μας κάνουν περισσότερο αναποφάσιστους, καθώς επικρατεί το αίσθημα του φόβου μην απογοητεύσουμε κάποιους. Στην πραγματικότητα παρόλα αυτά, όσο πιο γρήγορα παίρνουμε αποφάσεις, τόσο πιο γρήγορα οι άλλοι θα αποδεχτούν αυτό που ουσιαστικά είμαστε και συνεπώς αποφεύγουμε κάθε υποψία ενοχής και τύψης σχετιζόμενης με την ψυχολογική κατάσταση τρίτων.

Αν παρομοιάζαμε τη ζωή με ένα ποτάμι, θα μπορούσαμε εύλογα να συνειδητοποιήσουμε πως η αναποφασιστικότητα δεν αποτελλεί επιλογή. Και καθώς “το ποτάμι της ζωής” ρέει και δεν γυρίζει πίσω είναι σαν να βάζουμε εμπόδια στην ροή του. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το μετατρέψουμε σε χείμαρρο που κάποια στιγμή θα μας πνίξει.

Οι αλλαγές στη ζωή μας, μας προκαλούν  φόβο και ανασφάλεια και συχνά καθορίζουν τις ζωές μας. Πολλές φορές μάλιστα ο φόβος να τις αντιμετωπίσουμε είναι τόσο δυνατός που  αντιδρούμε σπασμωδικά σε αυτές. Πρέπει να κατανοήσουμε όμως, ότι πάντα όπου υπάρχει φόβος υπάρχει δυνητικά και ουσιαστική αλλαγή, καθώς η αντιμετώπιση αυτού είναι ο μοναδικός τρόπος να έρθουμε αντιμέτωποι με τον πιο βαθύ εαυτό μας.

Ποτέ δεν θα είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την ζωή. Εκείνη πάντα προχωράει κι όσο εμείς βρισκόμαστε σε αναμονή, παθητικοί και αδρανείς εκείνη θα μας προσπερνά. Δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον γι’αυτό και κάθε μας επιλογή θα πρέπει να είναι βασισμένη στο παρόν. Στη ζωή δε χωράνε απλανείς προσπάθειες, καθώς αυτές είναι η αρχή κάθε αποτυχίας, παρά μόνο στόχοι και σταθερές επιλογές. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε, να μάθουμε, να ρισκάρουμε, να πέσουμε. Αυτός άλλωστε είναι ο μοναδικός δρόμος για την πολυπόθητη ευτυχία. Και όταν ανέβουμε στη βάρκα και βάλουμε εμπρός τις μηχανές με στόχο να εξερευνήσουμε τη θάλασσα της ζωής, θα πρέπει να θυμηθούμε να λύσουμε και το σχοινί που την κρατάει, διαφορετικά θα καταλήξουμε να αντιμετωπίζουμε ενοχές για μια απλή απόφαση που ποτέ δεν πήραμε…

Γιάννης Λελέκης

Ακολουθήστε μας στο facebook: i Travel Poetry