Σήμερα το πρωί χτυπήσανε οι σειρήνες της πόλης. Είναι η πρώτη φορά που τις ακούς. Η  σειρήνα ορίζεται ως ένα “ηχητικό μηχάνημα μεγάλης ισχύος με οξύ και διαπεραστικό ήχο, που χρησιμοποιείται κυρίως για να σημάνει συναγερμό σε καιρό πολέμου ή σε έκτακτες περιπτώσεις μαζικών ατυχημάτων.” Μην έχεις αυτό το έντρομο βλέμμα. Όπως είπε κι ένας ποιητής “σ’αυτή τη κόλαση, είμαστε ασφαλείς.”

Εδώ όλα κυλούν ήρεμα. Οι στρατιώτες περιπολούν τους δρόμους. Κάποιες φιγούρες που φωσφορίζουν θα ελέγξουν τη τσάντα σου πριν σ’αφήσουν να πλησιάσεις το κέντρο της πόλης. Το τραμ δεν σταματάει πλέον στην καρδιά της. Θα πρέπει να περπατήσεις, να περάσεις από τα μπλόκα πρώτα. Το πλήθος επιβλέπεται από ανθρώπους με στολές, όπως τα σκυλιά προσέχουν τους αμνούς. Δήθεν για προστασία.

“Μου προκαλούν νευρικότητα οι οπλισμένοι στρατιώτες.”

Σώπασε. Αυτοί είναι οι καλοί. Είναι για να μας φυλάξουν από τους λύκους, τους κακούς, τους βαρβάρους. Όλα τα παραμύθια φτιάχνονται από τέρατα και σωτήρες. Και οι πολίτες δοκιμάζουν τις σειρήνες, για να βεβαιωθούν ότι δουλεύουν σωστά. Για τα δεινά που έπονται, για εκείνα που θα έρθουν.

Οι άνθρωποι, βλέπεις, πρέπει να’ναι σίγουροι ότι θα υποδεχτούν τις συμφορές όπως αρμόζει: με σαματά και πανικό, μέχρι να’ρθουν οι σωτήρες. Οι οποίοι αργούν όπως συνήθως, καθώς ο βοσκός μας, πρώτα αμόλησε τους λύκους του, και μετά τα τσοπανόσκυλα.

Έτσι, τώρα αν περπατάμε ανάμεσα σε λυσσασμένα σκυλιά, δεν μας πειράζει. Να’ναι καλά και η σειρήνα που μας θυμίζει, με έναν “οξύ και διαπεραστικό ήχο”, ότι τα σαγόνια  πονάνε.

Κριστιάν Νίρκα

Ακολουθήστε μας στο facebook 

Advertisement