Χειμώνιασε. Βραδιάζει πλέον από νωρίς. Οι μέρες περνάνε σαν τηλεγραφήματα από μπροστά μας. Σαν κάτι ελλειπτικές προτάσεις. Είναι δύσκολο να τις διαβάζεις στο σκοτάδι. Αν ψάξεις, θα δεις ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο να βρεις φως μέσα στη νύχτα.

Μην ψάξεις λοιπόν. Μην αναζητάς να βρεις ελπίδα. Δεν υπάρχει. Οι ποιητές είναι απελπισμένοι, τα τραγούδια είναι συνήθως λυπητερά. Οι καλύτεροι φιλόσοφοι, έχουν χάσει το μυαλό τους, κι οι προφήτες προφητεύουν μόνο δεινά.

Την ελπίδα, την δημιουργείς. Δεν πέφτει σαν ώριμος καρπός στα πόδια σου από ξένα λόγια, από ξένα βλέμματα, από ξένο μόχθο. Την καλλιεργείς μέσα σου. Την φροντίζεις. Με προσπάθεια και υπομονή. Το φως, θέλει δουλειά. Πρέπει να  πατάς πάνω στις αλήθειες σου, ή έστω στα ψέματά σου, αν θες να αναρριχηθείς πάνω απ’τον φράχτη. Πρέπει να γαντζωθείς και να σκαρφαλώσεις στην πλάτη της λύπης και του σκότους. Να συρθείς  πάνω από τα αγκαθωτά σκοτάδια του νου σου, τους αιματηρούς πόνους του σώματος· χαμογελώντας. Κι όταν όλα πάνε στραβά, να χαμογελάσεις ακόμα περισσότερο. Επειδή δεν γίνεται αλλιώς…

Η ελπίδα, το χαμόγελο, πλάθονται από λάσπη. Ποτίζονται από δάκρυα. Δεν χαρίζονται. Εξάλλου αν δεν έχουν χώμα τα χέρια, και νερό, πώς μπορεί ν’ανθίσει από μέσα τους ένα λουλούδι;

Κριστιάν Νίρκα

Ακολουθήστε μας στο facebook