“Η μουσική είναι δρόμος ή ο δρόμος μουσική;” Αφιέρωμα σε έναν μουσικό του δρόμου

“Όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο, αποκλείεται να ξέρει τι πάει να πει να είσαι τίμιος και ειλικρινής, και ταυτόχρονα παράνομος. Όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο, καλά θα κάνει να το βουλώνει, όταν η κουβέντα φτάνει σε θέματα όπως μοναξιά και ανασφάλεια.”

Παύλος Σιδηρόπουλος, από την ταινία “Ο Ασυμβίβαστος”

Δημήτρης Φραγκούλης. Ο μουσικός που με το ταλέντο του μετατρέπει τους δρόμους σε μουσική σκηνή

Το έχουμε πάθει όλοι μας: εκεί που περπατάμε ανάμεσα στους γκρίζους και αδιάφορους τοίχους της πόλης, ξαφνικά ακούμε μια μελωδία. Πλησιάζουμε στην πηγή. Είτε μένουμε λίγο ν’ακούσουμε, είτε προσπερνάμε βιαστικά, δεν έχει σημασία. Καθώς απομακρυνόμαστε, και ο ήχος εξασθενεί σταδιακά, ο δρόμος αλλάζει. Έστω για μια στιγμή. Αποκτάει χρώμα. Ένα χρώμα που βλέπουμε μέσα μας. Εξάλλου αυτό δεν είναι η μουσική;

Ο Δημήτρης Φραγκούλης, είναι ένας μουσικός του δρόμου. Μπορεί να τον έχετε ακούσει ήδη να παίζει στον πεζόδρομο της Ερμού, στην Αθήνα. Μπορεί να τον συναντήσατε στην Θεσσαλονίκη, στο Ναύπλιο, στην Κρήτη, στην Αμοργό, στη Σαλαμίνα και σε άλλες πόλεις.

Παίζει επίσης σε μαγαζιά ενώ συμμετέχει σε διάφορα φεστιβάλ.

Είναι συνιδρυτής και τραγουδιστής του συγκροτήματος “Όραμα,” που μετονομάστηκε σε “Ενδοπία”  ( = ο τόπος εντός μας). Το 2012, σε συνεργασία με τον Γρηγόρη Κλιούμη ηχογραφήθηκε “Ο Θεός που μου ανήκει”

Ενώ το 2015, κυκλοφόρησε η “Λήθη,” το πρώτο τους single

Το πρώτο τους άλμπουμ ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει με τον τίτλο “Ο φόβος της σιωπής”  μέσα στο 2018.

Όμως ας απομακρυνθούμε λίγο από τις σκηνές και τα στούντιο ηχογραφήσεων. Πάμε  πάλι πίσω στον δρόμο.

Εκεί, στην τάξη του χάους. Έχει πολλές ιστορίες να μοιραστεί, άλλες αστείες, άλλες λιγότερο. Ασεβείς περαστικοί, θυμωμένοι καταστηματάρχες, ακόμα πιο θυμωμένοι αστυνομικοί. Απειλές, τραμπουκισμοί.

Γράφει σ’ένα ποίημα του:

“…Σε υπονόμους ξεχασμένοι, από στοιχειά κυνηγημένοι κι από
νόμους, αδέλφια μας θα έχουμε πάντα τους παρανόμους, στα σοκάκια
που βαδίζουμε παρέα με γερμένους ώμους, πόνους από αμέτρητα χτυπήματα,
γεννήματα της φτώχειας και διλήμματα ζωής, σκλάβοι στα τοπία μιας
απόκοσμης κραυγής και προδομένοι από τα όνειρα…”

Άλλες αναμνήσεις είναι πιο συγκινητικές κι ευχάριστες. Όπως όταν το κοινό τον υπερασπίζετε ή τον ακολουθεί στο τμήμα. Όπως η αντίδραση των μικρών παιδιών όταν τον βλέπουν να τραγουδάει. Όπως οι περαστικοί που χορεύουν στον ρυθμό του.

Υπάρχουν πάντα και κάτι αστεία απρόοπτα. Όπως όταν σου ζητάνε να τοποθετηθείς πολιτικά… Και τοποθετείσαι… με τον δικό σου μοναδικό τρόπο:

 

Ο δρόμος όμως, πάνω απ’όλα είναι έμπνευση. Είναι σχολείο.

Διηγείται ο ίδιος:

“Ήμουνα στο μετρό. Είχε πολύ κόσμο. Ξαφνικά ένας ζητιάνος σηκώθηκε μανιασμένος και άρχισε να φωνάζει :

“Ντροπή! Ντρέπομαι για όλους, μα για εμένα περισσότερο!”

Οι περισσότεροι περνάγανε κοιτώντας την δουλειά τους. Αλλά πήρα λίγο χρόνο να τον κοιτάξω στα μάτια. Δεν μου φάνηκε τόσο τρελός όσο έδειχνε. Για την ακρίβεια αναρωτήθηκα:

Μήπως εμείς είμαστε οι τρελοί, κι αυτός ο μόνος λογικός;

Από αυτό το περιστατικό γεννήθηκε και το τραγούδι του, Πολιτεία:

“…Μα μες στην τόση φασαρία κάποιος φώναξε “ντροπή!
Ντρέπομαι για όλους, μα για εμένα περισσότερο απόψε”
Κάποιοι γυρίσαν το κεφάλι και κάποιοι φύγαν νευρικοί…
Καποιοι γελάσαν κι είπαν “φίλε, αγριεύουν οι καιροί”

Κι αυτοί οι κύριοι που αδιάφορα σφυρίζουν,
κάτι μου θυμίζουν…
Κι όταν τους λέω, πως η πόλη είναι ένα αδιάφορο κελί,
μου λένε : “Κάνε υπομονή, θα μεγαλώσεις και θα ζήσουμε παρέα
σαν αστοί”

Μα όσο περνάει ο καιρός εγώ μικραίνω,
και γονατίζω μπρος στον όχλο της σιωπής…
Που πέφτει, καίει σαν φωτιά, και περιμένω,
σαν έρθει η ώρα να καείς κι εσύ, τι θα μου πεις;”

Ίσως να σου έλεγα, φίλε, ότι είναι λάθος να έχουμε “μουσικούς του δρόμου.”

Θα έπρεπε να είχαμε “δρόμους των μουσικών“  

Ίσως να σου έλεγα ότι σε θαυμάζω. Που δίνεις μάχη για τα όνειρά σου. Βρέξει – χιονίσει. Είσαι εκεί. Ιδρώνεις για τον σκοπό σου. Πατάς γερά στα πόδια.

Διαφέρεις απ’τα τσόκαρα των “talent shows.” Δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ για κάτι τέτοια επειδή τα μυαλά σου δεν μπάζουν αέρα. Επειδή ξέρεις ότι πρέπει πρώτα να κάνεις τα χιλιόμετρά σου μπουσουλώντας προτού πετάξεις. Και άμα πετάξεις. Ξέρεις ότι έτσι κερδίζεται η ζωή. Δεν πιστεύεις σε εύκολες λύσεις.

Ίσως να σου έλεγα να είσαι περήφανος, να περπατάς με καμάρι.

Αλλά το πιο πιθανόν, αδερφέ μου, είναι να μην σου έλεγα τίποτα… να το βούλωνα. Επειδή ξέρω, ότι δεν ξέρω πόσο σκληρό είναι αυτό που κάνεις και δεν πρόκειται να υποκριθώ το αντίθετο.

Ναι, θα το βούλωνα. Θα έκλεινα απλά τα μάτια μου και θα σε άφηνα να με ταξιδέψεις με τα τραγούδια που λες.

 

Κριστιάν Νίρκα

 

Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε στο facebook την σελίδα των Ενδοπία