Δες! Τα παράθυρά του κλείνει ο ουρανός,
οι φωτιές μας τα σύννεφα ζεσταίουν…
Δεν ανοίγει να περάσουμε στο φως,
μιαν ημέρα οι “νύχτες” μας, προσμένουν.
Σκυφτός αυτός ο δαίμονας σκυφτός,
στα μάτια του οι δρόμοι μας πληθαίνουν.
Είναι ο χρόνος, λέει, άραγε σοφός
ή μήπως κάποιος που τρελοί καταλαβαίνουν;

Δες, το δέρμα σου που σκούριασε. Φτωχός
πώς έγινες γι’αυτούς που σε ληστεύουν;
Τα φώτα σου σαν σβήνεις μοναχός,
σαν σκιά που φίλοι δεν γυρεύουν,
μην φοβάσαι και θα έρθει ο καιρός
να πληρώσουν και αυτοί που σε φονεύουν.

Κριστιάν Νίρκα