Μου παν λύσε το φως…
Μα με δεμένα χέρια πώς;
Σ’έναν κόσμο που κυριαρχεί το γκρι, πως ν’αντέξει το λευκό;
Μη ρίχνεις το βλέμμα κάτω…
Απ’αυτό το γκρι γεννιέται το λευκό, απ’ αυτό και το μαύρο. Εσύ διαλέγεις.
Σκισμένος καμβάς, κουρελιασμένος η ψυχή μου.
Χέρια ξένα άπλωσαν πάνω του μια υγρή δυστυχία σε κίτρινη ώχρα.
Μα κι αν δεν ήταν ξένα; Κι αν ήμουν εγώ; Πως παλεύει κανείς με τον εαυτό του…
Μου παν φτάσε το φώς.
Μα με σκισμένα πόδια πως;
Τι νόημα έχει…
Η ψυχή να το φτάσει.
Τότε θα καταλάβεις πως ήταν όλα μια φενάκη.
Βασίλης Γιαννιάς