Σάββατο βράδυ…

Λες θα βγεις αλλά δεν έχεις όρεξη. Γιατί δεν έχεις; Γιατί σκέφτεσαι αν θα στείλει. Και αν δεν σε θέλει; Αυτό δεν θες καν να το σκέφτεσαι. Όποτε βγαίνεις. Και βγάζεις στορυ, και βγάζεις φωτογραφίες και τις ανεβάζεις. Και περιμένεις… είδε το στορυ, έκανε λάικ, χαίρεσαι. Και περιμένεις να στείλει…και δεν στέλνει. Και πάλι από την αρχή.

Όποιοι πιστεύουν ότι αυτό είναι μια υπερβολή, μάλλον ανήκουν σε μια άλλη γενιά. Μια γενιά που όλα ήταν πιο ρομαντικά, πιο απλά. Ναι μπορεί να έχανες το ραντεβού σου γιατί δεν είχες τηλέφωνο να πάρεις. Ναι μπορεί να ήταν δύσκολο να μιλήσετε για να κανονίσετε το μέρος, την ώρα. Ναι ήταν λίγο και θέμα τύχης. Ναι μπορεί να ήταν δύσκολη η επικοινωνία.

Αλλά σε ποια επικοινωνία αναφερόμαστε; Στην ηλεκτρονική, αυτή μέσω του τηλεφώνου. Βεβαίως αυτή δεν υπήρχε. Όμως υπήρχε η άλλη.

Η επικοινωνία μέσω του βλέμματος και όχι μέσω του λάικ. Η επικοινωνία μέσω των λέξεων και όχι μέσω των ποστ. Η επικοινωνία μέσω του «σε θέλω» και όχι το swipe right.

Σαφώς υπάρχει και σήμερα δεν αμφιβάλλω. Το ξέρω και το ξέρεις. Υπάρχει, αλλά είναι είδος υπό εξαφάνιση. Το «σε θέλω» πήρε την θέση του emoji και το «μου αρέσεις» την θέση του follow. Και πάλι βρίσκεσαι στην ίδια θέση να περιμένεις. Να δεις αν έστειλε, αν είναι «active», να δεις ποσά emoji έβαλε, αν έκανε λάικ σε πρώην, αν βγήκε χθες, αν είδε το στορυ σου, αν έκανε λάικ σε σένα. Και μετά χάνεσαι σε έναν κόσμο που τελικά εκτιμάς το… “like”

Βεβαίως έχει και αυτό την σημασία του ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν λέω κλείσε τα social media. Θα ήταν άλλωστε ειρωνικό αφού το πρώτο πράγμα που κάνουμε όλοι όταν ξυπνάμε είναι να ανοίγουμε το WiFi και να περιμένουμε τις ειδοποιήσεις μας. Και λάικ να κάνεις, και το ωραίο να θαυμάζεις. Μην βασίζεις όμως τις σχέσεις σου ή το ποιος είσαι μόνο σε αυτό.

Άλλωστε ποιος θα ήθελε να γυρίσει σε μια εποχή που έπρεπε να είσαι με το ρολόι στο χέρι για να πας στο τηλέφωνο του περιπτέρου για να μιλήσεις; Ας μην μεταφερθούμε λοιπόν σε αυτήν την εποχή. Όμως γιατί να μην μεταφέρουμε λίγο από τον ρομαντισμό της στο σήμερα; Έστω ένα της στοιχείο μόνο, την επικοινωνία… Την αληθινή επικοινωνία.

Βεβαίως υπάρχουν και φάσεις στην ζωή μας που θα θελήσουμε αυτήν την επαφή χωρίς το κάτι παραπάνω. Όμως αναφέρομαι στους υπόλοιπους. Τους «απελπισμένα ρομαντικούς» που ψάχνουν αυτό το κάτι παραπάνω. Άμα λοιπόν το θες, μην αρκεστείς σε μια απρόσωπη ψηφιακή αντίδραση. Αντί να ανεβάσεις την φωτογραφία και να χοροπηδάς με το λάικ· στείλε! Μην περιμένεις αυτό το βράδυ του Σαββάτου. Δείξε εσύ τι έχεις να δώσεις. Δείξε ότι θες το βάθος, εάν το θες βέβαια. Πάρε ένα ρίσκο. Εάν δεν κάτσει, δεν πειράζει. Εσύ θα έχεις κάνει αυτό που μπορούσες.

Μην αφήσεις το emoji να σε εκφράζει και χρησιμοποίησε τις λέξεις και τα συναισθήματα. Είμαστε όντως μια κενά συναισθηματική γενιά άμα το σκεφτείς. Ψάξε λοιπόν το «είναι» και παράτα το «φαίνεσθαι». Άφησε τα συναισθήματα να σε γεμίσουν και όχι τα λάικ.

ΥΓ. Αυτές δεν είναι οι «φιλοσοφίες της Νεφέλης» είναι απλά οι σκέψεις μιας απελπισμένα ρομαντικής.

Νεφέλη Παπαγιαννοπούλου

Ακολουθήστε μας στο facebook