Φτερωτά όνειρα
στο πέταγμα λυγάνε.
Σε δίχτυ ατσάλινης μορφής,
πέφτουν ξανά και σπάνε…

Ποιοί πεθυμήσανε ζωή
δίχως πουλί της σκέψης,
μιας φαντασίας ιδανικής
την αέναη την τέρψη;

Σκόρπια στο έδαφος, βουβά
τα “θέλω” ξεψυχάνε.
και τα δικά σου μάτια τα κοιτάν,
με μοιρολόι τα φυλάνε…

Βάγια Μπαλή