Οι τοίχοι, δάσκαλε, δεν σπάνε

Με τι θράσος πέφτουν οι σταγόνες της βροχής; Με την ίδια έπαρση που φεύγουν όσοι αγαπάμε. Ούτε γυρνάνε να μας πούνε ένα αντίο –θα ξανάρθουνε; Πού πάνε;

Ποιος  ξέρει… Οι χάρτες του χρόνου είναι ασύντακτοι, γεμάτοι λάθη. Κάποιοι βρίσκουν τον προορισμό τους, άλλοι χάνονται στο διάβα.

Οι άνθρωποι σαν σταγόνες πέφτουνε τυχαία στα πόδια μας από ταράτσες πολυκατοικιών. Και είναι πάντοτε ψηλότερα τα κτήρια των πιο αγαπημένων μας – πάντα πιο κόκκινη η άσφαλτος της απώλειάς τους. Κι όσοι γέμιζαν κάποτε αλάνες στις παλιές μας γειτονιές, γεμίζουν νοσοκομεία, νεκροταφεία, φυλακές.

ROBERT DOISNEAU

Δάσκαλε; Μα τι να πεις κι εσύ… Την δουλειά σου ακόμα κάνεις, και περνάνε απ’τα χέρια σου μικρά παιδιά, κάποια που αγαπάς σαν να’τανε δικά σου. Όσο μεγαλώνουν κάθονται στην τελευταία την σειρά. Κάποια πιο ατίθασα. Κάποια σιωπηλά. Ίσως αν σου μιλούσανε κι αυτά… Ανάθεμά τα… Ποιος ξέρει… Άραγε θυμάσαι τ’όνομά τους;

ROBERT DOISNEAU

Βλέπεις, οι παιδικοί μου φίλοι, δάσκαλε, τα βάλαν με τους τοίχους. Άνιση μάχη. Τους βάφουν, τους στολίζουν. Τους μετράνε. Και μια μέρα σκάνε πάνω τους με φόρα. Σάμπως να τους σπάσουν.

Μα οι τοίχοι έτσι, δάσκαλε, δεν σπάνε.

Κριστιάν Νίρκα

ROBERT DOISNEAU