Λατρεμένη, αδέσμευτη ψυχή μου.

Σκορπισμένη στους τέσσερις ανέμους

σε πρόδωσα πολλάκις

και άλλο τόσο σε αγάπησα

κάτω από έναστρους ουρανούς

καλοκαιρινών νυχτών,

πέρα από το τόξο του ήλιου

φωτεινών ημερών

πάνω από τα σύννεφα των σκέψεων

αυτού του λιγοστού κορμιού.

 

Όσα αγάπησα εν ολίγοις τα πρόδωσα

μαζί με σένα.

Συμπάθα με.

Σε προσπέρασα κάνοντας ότι δε σε έβλεπα

και σε πίκραινα καθώς περίμενες

κάτι παραπάνω από μένα

πέραν του ενός μπουκέτου ανθισμένων γιασεμιών

σε χρόνους δίσεκτους

να σου δείξει πως κάπου κάποιος σε θυμάται

κι ας μην στο δείχνει συχνά,

κάπου κάποιος σ’ αγαπά

κι ας μην στο λέει πάντα,

εξάλλου

μες στη σιωπή γεννιούνται τα πολλά,

στην ησυχία γεννιέται το φιλί.

 

Ψυχή μου,

τόσα χρόνια σε έριξα σε θάλασσες τρίσβαθες

σε σεργιάνισα σε στράτες δύσβατες

περνώντας από σκοτεινές γειτονιές

από καλντερίμια πλακόστρωτα.

Κάτω από παραθύρια στεκόσουνα

υπομονετικά,

κοιμόσουν αποκαμωμένη σε πεζούλια με φρέζες,

σε πεζοδρόμια από ασβέστη μυρωδιασμένα

καρτερώντας τι τάχα να δεις

αφού τον ίσκιο σου

χαμένο τον είχες πάντα.

 

«Το μεγαλύτερο ταξίδι μας το κάνουμε με την ψυχή μας»

και ‘γώ, ως άλλη ταξιδιώτης του ονείρου,

στερνή φορά θα σε αρνηθώ

στερνή φορά θα σε αγνοήσω.

Θα ανέβω στο καράβι μου και θα περιπλανηθώ

εκεί όπου δεν πρόκαμε να πάει ο Οδυσσέας.

Στης Καλυψούς θα αφεθώ την αγκαλιά

χωρίς να την φοβηθώ

αφού σαν φόβος ήμουν πάντα

προσπεράσιμος πια.

Τώρα ήλθε η ώρα

που θα σε καρφιτσώσω στο πέτο μου

σαν γεράνι.

 

Θα κοσμίζεις την όψη στο σακάκι μου

και από κει θα οράς την πλάση

μαζί μου.

Θα ταξιδέψουμε όπου δεν ταξιδέψαμε.

Θα χορτάσουμε με ό,τι δεν φάγαμε.

Θα φιλήσουμε ό,τι έμεινε αφίλητο.

Θα αγκαλιάσουμε ό,τι έμεινε μονάχο.

Θα ζήσουμε δηλαδή, ό,τι δεν ζήσαμε,

θα χορέψουμε σε καταπράσινα λιβάδια,

θα ερωτευτούμε την ζωή, μαζί.

 

Θα ξενιτευτούμε σε μέρη άγνωστα

κι ας χαθούμε, δε με νοιάζει,

αφού πια θα είμαστε μαζί

αιώνιοι εραστές

του πιο μακρινού μας άστρου.

 

Μαίρη Πέστροβα

Πηγή: fractalart