Στης Αλυκίς των Άλπεων
Σαν η αλμύρα του Σαλσβούργου
ξεχύθηκε ορμητικά…
Πέρασε πάνω απο Άλπεις και κοιλάδες
βάφοντας λευκά στο πέρασμα της.
Στάθηκε για λίγο
στις παγωμένες κοίτες των λιμνών
ν’αγναντέψει αργυρά ποτάμια και
αιχμηρές βουνοκορφές
ακούγοντας κονσέρτα
διόλου φθαρμένα στους αιώνες.
Κι έτσι τούτη η ηρεμία
να σπα σαν πάγος
μόλις ξάφνου ηχούν θυμηδή τραγούδια απ’ το Τιρόλο!
Δυναστείες Αψβούργων κι άλλοτε Βαυαρών
απλώνονται φωταγωγόντας τη γνώση.
Σολίστ περιπλανώνται
στους διαδρόμους των ανακτόρων
καθώς διεκδικούν τους θρόνους του χρόνου.
Κι εγώ σε μια κάπα μελανή
Να τυλίγομαι
Να τυλίγω
Να κρύβω στο εσωτερικό της
κρυστάλλινους μύθους
και χρυσοκέντητες απολαύσεις.
Όσα δε τόλμησε η όραση να χωρέσει
Τα τόλμησε η τσέπη!
Διαπυρώ παρά το ψύχος…
από τους τόσους εννεάλινους πυρσούς αλχημιστών
Κι επέστρεφα πίσω σπίτι
να εξυμνώ ωδές
του Mozart και του Strauss
Να τις κρεμώ άνωθεν της θύρας εξόδου
Υπενθυμίζοντας μου πως επλήρωσα πάγιο της μνήμης.
Έτσι σε κάθε μου εξορμή
να ενθυμούμαι πως κάθε αποδημία
εξοστρακίζει κάθε επιστροφή στο σκότος !
Φωτεινή Καραμούζη-Χαλκιά
Σάλτσμπουργκ – Βιέννη
