Ο επικήδειος που ακολουθεί εκφωνήθηκε στον τάφο του Νίκου Καββαδία στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, στις 11 Φεβρουαρίου 1975, από τον Χρήστο Παντελίδη, φίλο του ποιητή.

Αρχικά δημοσιεύτηκε στην Αυγή και στον Ριζοσπάστη στις 12 Φεβρουαρίου. Την επόμενη μέρα δημοσιεύτηκε και στη Ναυτεργατική, εφημερίδα των ναυτεργατών του ΚΚΕ. Αργότερα βεβαίως αναδημοσιεύτηκε σε άλλα έντυπα, καθώς και σε βιβλία.

Το κείμενο μας το πρότεινε ο κύριος Δημήτρης Λαγοπάτης.

“Αγαπημένε σύντροφε ποιητή. Ο χθεσινός άνεμος έφερε σε εμάς τους ναυτεργάτες το πιο θλιβερό ραπόρτο. Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει καθυστέρησε. Είναι τραβερσωμένο καταμεσης του ωκεανου ζωσμένο στο πουσι. Στα ποστάλια τελείωσαν τα ματσακονίσματα οι ναύτες κρεμασμένοι στις σκαλωσιές βάφουν τις άγκυρες τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπετάνιοι δοκιμάζουν την μπορού. Το Σερβέυ σε λίγο τελειώνει. Ένας μαρκόνης ανήνυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο του στα αγαπημένα σου μαραμπού να μην γρυλίζουν πια. 

Αν ο Κολλόμβος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς δεν βρήκαμε την δικιά μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε έλεγες. Μα εσύ τι βρήκες;

Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σε αυτές εδώ τις στεριές; Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι που άθελά σου φουντάρησες, ετοίμασε και για μας ένα ντοκ να δέσουμε πριμάτσα. Αγαπημένε μας ποιητή καλό ταξίδι.

Δεν κουνάμε τα μαντήλια μας. Αυτά είναι για αταξίδευτους στεριανούς. Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάστρα και θα δέσουμε τις καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια. Τις παντιέρες που στο κέντρο τους θα χουν την γαλάζια σου ζωγραφιά. Αδελφέ μας ποιητή. Ξεκουρασου στην τελευταία σου κουκέτα, στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ ναυτικός. Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια. Ενα καράβι που πλέει αλάργα χαμένο στο πούσι αν βρει την ρότα του θα μας πάρει. Για καλό κατευόδιο εμείς οι ναυτεργάτες συντροφοί σου σου αφήνουμε λίγο φιλτραρισμένο, από τα μάτια μας θαλασσινό νερό, είναι μαζεμένο απτις θάλασσες τον καθάριο βυθό.”