“…Μέσα στο κακό και το άσχημο, υπάρχει πάντα κάτι καλό” Αρετή Κετιμέ

Την γνωρίσαμε αρχικά στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Από τότε όμως το καλλιτεχνικό της βιογραφικό έχει εμπλουτιστεί αξιοσημείωτα: συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της εγχώριας και διεθνούς μουσικής σκηνής, περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενδεχόμενη εκπροσώπηση της χώρας μας φέτος στην eurovision.

Παρ’όλα αυτά, το μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό της κατόρθωμα είναι το ήθος της. Απλή, πάντα ευγενική, χαμογελαστή και ειλικρινής. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε.

Συνέντευξη: Μαρία Μούσχουρου

Αρετή, έγινες γνωστή σε μικρή ηλικία ως “παιδί θαύμα”. Εμφανίστηκες με το σαντούρι σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δούλεψες από πολύ μικρή ηλικία στο πλάι καταξιωμένων καλλιτεχνών. Πώς διαχειρίστηκες τη φήμη και τη δύναμη της αναγνωρισιμότητας;  

Πραγματικά δεν έχω ιδέα… Είναι κάτι όμορφο και δύσκολο ταυτόχρονα. Τις περισσότερες φορές ο κόσμος με αντιλαμβάνεται ως μικρή, ενώ κοντεύω τα 30. Τυχαίνει δηλαδή να συναντάω διάφορους ανθρώπους και όταν τους λέω ότι μεγαλώνω, να μου απαντούν ότι θα είμαι πάντα παιδί. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί κλήθηκα να συνεργαστώ με μεγαλύτερους ανθρώπους, που είχαν τα δικά τους προβλήματα και τις δικές τους έννοιες. Αν έπρεπε να επιλέξω πάλι, θα το διάλεγα ξανά, γιατί χάρη σε αυτή τη ζύμωση, με τους άλλους μουσικούς, έμαθα τη μουσική που ξέρω τώρα. Το γεγονός ότι έπαιξα με ανθρώπους πολύ μεγαλύτερους από μένα, με έκανε να αποκτήσω μια εμπειρία πολύ σημαντική για την ηλικία μου.

Από πολύ νωρίς ξεχώριζες από τα άλλα παιδιά, διαφορετικό μουσικό γούστο, διαφορετική καθημερινότητα, τεράστια αναγνωρισιμότητα. Ένιωσες ποτέ αμήχανα στο σχολείο; Ποιά ήταν η συμπεριφορά των άλλων παιδιών απέναντί σου και ποιά η στάση των γονιών και καθηγητών σου;

Οι συμμαθητές μου, σε γενικά πλαίσια, δεν είχαν μεγάλο θέμα με όλο αυτό. Αυτοί που δημιουργούσαν θέμα ήταν οι καθηγητές, που είχαν την πεποίθηση ότι θα έπρεπε να είμαι η καλύτερη μαθήτρια. Το ότι έπαιζα καλή μουσική, δε σήμαινε αυτομάτως ότι ήμουν καλή και στη χημεία ή τη φυσική. Δεν είχα καλούς βαθμούς, αλλά η διαγωγή μου ήταν κοσμιοτάτη.

Πήγα σε μουσικό γυμνάσιο. Εκεί κι αν ήταν που οι καθηγητές μου προκαλούσαν πρόβλημα. Πίστευαν ότι έπρεπε να είμαι ξεχωριστή, να είμαι η καλύτερη. Δε θα ξεχάσω μια στιγμή, που είχαμε πάει να παίξουμε όλοι μαζί ως σχολείο σε κάποια επίσημη γιορτή, εγώ ντυμένη με τη σχολική φορεσιά κανονικά όπως τα άλλα παιδιά, και το πρόγραμμα να γράφει: ” θα ακούσουμε τα τραγούδια από το μουσικό σχολείο Αλίμου και την Αρετή Κετιμέ “, κάτι που εγώ δε ζήτησα και που προκάλεσε θέμα μεταξύ μου και των συμμαθητών μου. Χωρίς να το προκαλώ εγώ, γινόντουσαν διακρίσεις …

Λύκειο πήγα κανονικά. Έπαθα σοκ, γιατί στο μουσικό σχολείο ασχολούνται περισσότερο με καλλιτεχνικά και αντιμετωπίζουν τα παιδιά με άλλη νοοτροπία. Εμείς ας πούμε, κάναμε ιστορία της τέχνης, ποίηση και άλλα μαθήματα που στο κανονικό σχολείο δεν υπήρχαν… Είναι πολύ λάθος αυτό. Η ιστορία της τέχνης είναι επίσης μία παράλληλη ιστορία, που οφείλει να γνωρίζει κανείς, ασχέτως με το αν είναι καλλιτέχνης.

Έχεις δηλώσει πως ως μοναχοπαίδι το παιχνίδι σου ήταν το σαντούρι. Μεγάλωσες με αυτό το μουσικό όργανο, θεωρείσαι πλέον μία από τις πιο γνωστές οργανοπαίχτριες στην Ελλάδα, και σου ήταν πολύ δύσκολο να το αποχωριστείς όταν διακυβευόταν η κατάσταση της υγείας σου. Πώς ξεκίνησες σαντούρι; Σε παρακίνησε κάποιος να επιλέξεις το συγκεκριμένο μουσικό όργανο;

Ξεκίνησα 6 χρόνων, το είχα δει στην τηλεόραση… είχα δει κι άλλα όργανα: φλάουτο, κανονάκι, αλλά το σαντούρι μου κέρδισε την προσοχή. Θυμάμαι που το είχα δει, δε θυμάμαι πως το διάλεξα, υποθέτω μου έκανε εντύπωση το ότι είναι πιο περίεργο, παίζεται με ξυλάκια, είναι σαν τραπέζι … οπότε νομίζω ξεκίνησα τελείως τυχαία. Οι γονείς μου έχουν μουσική αντίληψη, δεν είναι όμως μουσικοί . Μπορώ να πω ότι μάθαιναν κοντά σε μένα και τους δίνει μεγάλη χαρά που ήταν και είναι πλάι μου στις μουσικές μου ανακαλύψεις ! Είχα δει στην τηλεόραση μαθητές του Αριστείδη Μόσχου στην πρώτη δημοτικού κι έτσι ξεκίνησα … Παίζω ήδη πιάνο, γρατζουνάω λίγο την κιθάρα και έχω πάρει και δίπλωμα βυζαντινής μουσικής. Γενικά η ζωή μου έχει πολύ μουσική!

Όταν έπαθα αυτόν τον τραυματισμό με τα χέρια από υπερβολική χρήση στεναχωρήθηκα πολύ. Αυτό ξεκίνησε το 2013-2014 και κορυφώθηκε πέρσι. Γι’αυτό είχα αναρτήσει κιόλας, ότι για λίγο καιρό δε θα παίζω. Με επηρέασε και ψυχολογικά καθώς είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να στερηθείς κάτι που κάνεις από πολύ μικρός… Παρόλα αυτά δεν ένοιωσα ότι χάνω ποτέ την ταυτότητα μου, το είναι μου. Δεν είμαι μόνο οργανοπαίχτρια άλλωστε, είμαι και ερμηνεύτρια και κυρίως καλλιτέχνης!

Το αναμφισβήτητο ταλέντο σου γρήγορα αναγνωρίστηκε από άλλους καλλιτέχνες και πολλοί όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελένη Βιτάλη, η Γλυκερία και η Μελίνα Ασλανίδου θέλησαν να συνεργαστούν μαζί σου. Πώς ένιωθες όταν δούλευες πλάι τους; Τί πήρες από τον καθένα τους κατά τη διάρκεια της συνεργασίας σας;

Πήρα μια τεράστια εμπειρία, η οποία έχει να κάνει με διάφορες εκφάνσεις της μουσικής, σε σχέση με τον κόσμο. Ήμουν μια μαθήτρια στην κυριολεξία, ένα κορίτσι που πήγαινε σχολείο, ανάμεσα σε επαγγελματίες. Αυτό, σε όσα ωδεία και να πας, δε μπορείς να το μάθεις. Είναι μεγάλη τιμή, και δε θα μπορούσα να το βρω άλλου… Ακόμα και τώρα που έχω κάνει συνεργασίες με τον Δημήτρη Καρρά, τον Αντώνη Απέργη και τον Αλέξανδρο Καψοκαβάδη, θα έλεγα ότι ήταν κάτι διαφορετικό κάτι μοναδικό. Εγώ έπαιζα αφενός σε σκηνή και αφετέρου σε γλέντια. Ακόμα παίζω σε γλέντια. Από τη μία, με την Κατερίνα Τσιρίδου που παίζαμε ρεμπέτικα… Από την άλλη, έχω και μία άλλη ακόμα δισκογραφία που δεν είναι καθαρά παραδοσιακή, αλλά έχει πολλά παραδοσιακά στοιχεία, γιατί εν τέλη αυτό είμαι εγώ.

Αν έπρεπε να επιλέξεις την πιο ενδιαφέρουσα συνεργασία που είχες έως τώρα ποιά θα ήταν;

Νομίζω αν έλεγα κάποιον θα αδικούσα τους άλλους. Από τον κάθε καλλιτέχνη, ακόμα και από αυτούς που με αδίκησαν, πήρα πράγματα. Δε θα άλλαζα κάτι, διότι πιστεύω ότι εν τέλη, μέσα στο κακό και το άσχημο, υπάρχει κάτι καλό. Εάν έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε πολλούς καλλιτέχνες, κάποιοι από αυτούς, για την αξιοπρέπεια και την καλοσύνη τους, θα ήταν ο μπάρμπα Νίκος ο Σαραγούδας, ο Γιώργος Κόρος , Γιάννης Βασιλόπουλος (οι δυο τελευταίοι έχουν φύγει από τη ζωή), θα ήταν επίσης η Ελένη Βιτάλη, η Γλυκερία, φυσικά και ο Γιώργος Νταλάρας.

Δίπλα στον Δημήτρη Παπαϊωάννου έμαθα επίσης πολλά πράγματα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μπορεί να ακούγεται πολύ τυπικό, αλλά είναι καλό να το αναφέρουμε. Επιπλέον, οι μουσικοί που με έχουν αγκαλιάσει τόσο επαγγελματικά όσο και ανθρώπινα, είναι oι Τακίμ, ο Παντελής Θαλασσινός, που κάναμε μια συνεργασία το περασμένο καλοκαίρι, αλλά και παλαιότερα οι ορχήστρες με τις οποίες έχω μεγαλώσει μουσικά… Έτσι έχω μάθει αυτά τα λίγα.

και για καλύτερη εμπειρία που είχες ως τώρα στον καλλιτεχνικό χώρο, ποιά θα μας έλεγες ;

Από θέμα όγκου και τεραστίων διαστάσεων θα ήταν οι  Ολυμπιακοί Αγώνες. Επίσης οι πρόσφατες σχετικά παραστάσεις στο Ηρώδειο με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι όλες αυτές οι εμπειρίες δεν μένουν απλώς στο πατάρι. Ο κόσμος με γνώρισε μέσα από αυτές. Πολλές φορές με συναντάνε στον δρόμο και μου εύχονται καλή επιτυχία σε ότι κάνω… κάτι απλοϊκό αλλά τόσο σπουδαίο για μένα… Καταλαβαίνω δηλαδή ότι, μέσα από το έργο μου, ο κόσμος με αναγνωρίζει και καταλαβαίνει ότι κάνω, αν μη τι άλλο με κάποια αγάπη, καλοσύνη και αφοσίωση, αυτό που ονομάζεται μουσική.

Κατά βάση ο κόσμος σε έχει γνωρίσει μέσα από παραδοσιακά τραγούδια και συνεπώς σε έχει ταυτίσει με βυζαντινά και ανατολίτικα ακούσματα. Εσύ, ως Αρετή,  τί είδους μουσική ακούς γενικότερα; Έχεις κάποια προτίμηση στη μουσική  με την οποία διασκεδάζεις ή μάλλον ποιό είδος μουσικής απεχθάνεσαι;

Ακούω τα πάντα, ίσως με εξαίρεση την metal που προσωπικά δε μπορώ να την αντέξω, παρότι γνωρίζω βέβαια ότι είναι πολύ δημοφιλές είδος μουσικής. Θεωρώ ότι η μουσική υπάρχει για να εξευγενίζει τις ψυχές των ανθρώπων. Λατρεύω όταν παίζουμε το καλοκαίρι σε γλέντια στην εξοχή και ανάμεσα στις παύσεις μας, ακούω τα πουλάκια να πλησιάζουν τιτιβίζοντας! Ξέρω ότι αυτό είναι μια ευλογία που οφείλεται στη μουσική μας… Όπως τα ζώα, έτσι και ο άνθρωπος ηρεμεί και αγαλιάζει ακούγοντας όμορφες μελωδίες.

Μου αρέσει πολύ η Φειρούζ που είναι ζωντανός μύθος στον αραβικό κόσμο, ορθόδοξη από τον Λίβανο τραγουδίστρια. Γενικά, Ζεκί Μουρέμ, Ιμπραΐμ Τάτλισες  από Τουρκία, Ουμ Καλσούμ από Αίγυπτο.. κυρίως έχω ακούσει πολύ ανατολίτικη μουσική στη ζωή μου, αλλά ταυτοχρόνως έχω ακούσει και πολύ μπαρόκ Μπαχ, Βιβάλτι και άλλους πολλούς…

Το φλαμένκο, η κλασική μουσική, η γαλλική μουσική δεκαετιών 50s και  60s μου αρέσουν. Λατρεύω την τζαζ , καθώς αποτελεί ένα είδος παραδοσιακής αμερικάνικης μουσικής. Η τζαζ είναι το μόνο είδος μουσικής που παρότι ήταν καθαρά λαϊκή, καθιερώθηκε ως κλασική στο πέρασμα του χρόνου. Ένας Έλληνας σύγχρονος μεγάλος τζαζίστας είναι ο Πέτρος Κλαμπάνης. Μεγάλη αδυναμία έχω επίσης και στην αραβική μουσική. Ακούω και ποπ… μου αρέσει πολύ η Christina Aguilera, αλλά όχι τόσο η Britney Spears.

To 2014-2015 έκανες το πρώτο σου ουσιαστικό βήμα στο παιδικό θέατρο. Τί ακριβώς σου κέντρισε το ενδιαφέρον; Είχες ποτέ όνειρο να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Πολλοί φίλοι μου μου λένε ότι το έχω! Δεν ξέρω αν το ‘χω…(γέλια). Το παιδικό θέατρο ήρθε ωραία στη ζωή μου αρχικά με τον Ερωτόκριτο, μετά με το ”Το μόνον της ζωής του ταξείδιον” του Βυζηινου και φέτος με το “αγόρι με την βαλίτσα” του Μάικ Κένι. Μόνιμος συνεργάτης μου σ’αυτό το ταξίδι είναι ο σκηνοθέτης και δημιουργός παιδικών παραστάσεων, Ηλίας Καρελλάς. Ταιριάζουμε πολύ σαν συνεργάτες καθώς έχουμε παρόμοιες ιδιοσυγκρασίες. Γενικά δεν είμαι εύκολος άνθρωπος στην συνεργασία αλλά αν κρίνω ότι τα “χρώματά” μου ταιριάζουν με τον άλλον τότε υπάρχει ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα.  Στο θέατρο είμαι τραγουδίστρια , μουσικός και λίγο ηθοποιός.

Θα αναλογιζόσουν ποτέ να βγάλεις το “λίγο” από την εξίσωση;

Κοίτα, δεν θέλω να αρνούμαι ότι θα κάνω πράγματα, και μετά από λίγο καιρό να τα κάνω. Επομένως πιστεύω ότι αν μου γίνει πρόταση δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, δε θα αρνιόμουν.

Το να είσαι τραγουδίστρια, παρουσιάστρια, ηθοποιός και να τα κάνεις όλα, είναι μία παραστατική τέχνη, είναι κάτι που το έχουμε ξανασυναντήσει πολλές φορές στην Ελλάδα. Οπότε δε μπορώ να πω όχι, γιατί αν τυχόν  μου γίνει πρόταση θα έχω δεσμευθεί, δε θα μπορώ να το κάνω..

Πριν από λίγο καιρό μάθαμε πως είσαι υποψήφια για την φετινή eurovision. Έχεις δηλώσει παλαιότερα ότι αν σου έλεγαν ότι θα δήλωνες συμμετοχή, απλώς θα γέλαγες. Θες να μας μιλήσεις για την απόφασή σου να συμμετέχεις στον διαγωνισμό και για το τραγούδι σου?

Η eurovision ήρθε σαν ιδέα τον περασμένο Μάιο ήμουν στην Β. Αμερική για περιοδεία. Έλαβα κάποια μηνύματα στο facebook στη σελίδα μου, από ακροατές που μου έλεγαν, “γιατί δεν πήγες ακόμη”. Το ύφος τους βέβαια δεν παρέπεμπε σε ερώτηση, αλλά σε “μάλωμα” περισσότερο…

Η αλήθεια είναι ότι το τραγούδι με το οποίο συμμετέχουμε, δεν προοριζόταν για τον διαγωνισμό, αλλά είχε γραφτεί για το δικό μου προσωπικό ρεπερτόριο από τον Δημήτρη Καρρά.

Αποφασίσαμε ωστόσο να συμμετάσχουμε με αυτό.

Υπάρχει μια χορωδία αποτελούμενη από τέσσερα κορίτσια, Έλενα Στρατηγοπούλου, Νατάσα Καμπαστάνα, Κυριακή Νικολάου, Αντωνία Χαλλιορή και η Χρυσάνθη Γεωργαντά, η οποία θα αποδώσει τους στίχους του τραγουδιού στη νοηματική.

*Φωτογραφικό υλικό αξιοποιήθηκε από την σελίδα της Αρετής Κετιμέ στο facebook

Το iTravelPoetry κι εγώ, σου ευχόμαστε ολόψυχα να συνεχίζεις να κάνεις αυτό που τόσο αγαπάς, πετυχαίνοντας όλους σου τους στόχους! Ευχαριστούμε πολύ για την συνέντευξη!

Εγώ ευχαριστώ, να είστε πάντα καλά!

Don’t forget the Sun / Μην ξεχνάς τον ήλιο – Πρόβα / Rehearsal 14.2.2018  

Η ψηφοφορία του τραγουδιού για την eurovision θα γίνει στις 22 Φεβρουαρίου. Μη ξεχάσετε να ψηφίσετε! 

https://500px.com/tehsn