Γιατί οι λέξεις να είναι νεκρές, σαν ελπίδες στις ξέρες;
Στην αγάπη το θέλω είναι πικρό
σαν μονοπάτι σε απάτητο βουνό.
Γιατί η αλήθεια να έχει τραγούδια, ειπωμένα
από κρίνα που γέρνουν στο δέρμα σου;
Mαζί σου βαδίζω στα σύννεφα, αυτά που
εγκλωβίζουν τα πέλαγα του απείρου. Κολυμπάνε
τα αστέρια και καθρεφτίζουν το ουρί του παραδείσου…
Εσένα ψυχή μου!

 

Νίκος Βαρδάκας

Από την ποιητική συλλογή “Νοσταλγία”