Το μυαλό μου παγώνει.
Οι μύες του σώματός μου παραδίδονται σε απόλυτη ακινησία.
Αρχίζω και κρυώνω.
Δεν ξέρω να μιλάω ακόμα.
Μακάρι να μην αποκτήσω λέξεις.
Δεν θα τις μάθω.
Μην μου πνίγουν το μυαλό κάθε βράδυ,
μην μου στεγνώσουν το στόμα την ημέρα.
Μην φθείρεται σ’αυτές το σώμα.

Χτύπος στο στήθος.
Κάντο να πάψει,
προτού μάθει να πονά.
Επειδή είναι συνήθεια ο ρυθμός.
Είναι σημάδια οι πληγές.
Φωνές;
Εδώ ακούω κραυγές.
Λες να τις ποτίζουν το ψέμα;
Παράξενοι ήχοι το « ψέμα »
το « μίσος »
η « αγάπη; »
Παράξενοι οι άνθρωποι,
ελεύθεροι με τόσες καταδίκες.

Κριστιάν Νίρκα

city.jpg