“Η μουσική είναι μια ηθικοπλαστική τέχνη” Κυριακή Δερέμπεη

“Όταν πριν από χρόνια σκεφτόμουνα πώς θα είναι το πρώτο μου τραγούδι, έλεγα: θα έχει παραδοσιακές ρίζες, αλλά και σύγχρονη νότα, σύγχρονη ματιά, σύγχρονη αισθητική.”

 

Η Κυριακή Δερέμπεη χαρακτηρίστηκε από πολύ νωρίς ως παιδί θαύμα λόγω των μουσικών της ικανοτήτων. Έχει συνυπάρξει μουσικά, από την ηλικία των δώδεκα ετών, με ονόματα όπως Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, Μανώλης Μητσιάς, Πασχάλης Αρβανιτίδης, Γρηγόρης Βαλτινός, Βασίλης Λέκκας, Πέτρος Γαϊτάνος κ.α. Αγαπάει ιδιαίτερα την μουσική του “στρατηγού” της, όπως η ίδια αποκαλεί τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Κι εκείνη σαν σωστός “φαντάρος” (όπως συνηθίζει να την φωνάζει ο κύριος Σπανουδάκης) εξακολουθεί και δουλεύει με σκοπό την τελειοποίηση της τέχνης της.

Πρόσφατα, κατέθεσε πρόταση να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην eurovision. Μόλις στα  δεκαεννέα της, ήταν η νεότερη, ηλικιακά, συμμετοχή.

Πολύ φρέσκια, δυναμική, με θετική αύρα, μίλησε στο i Travel Poetry

Συνέντευξη: Κριστιάν Νίρκα

 

 

 

Κυριακή, ξεκίνησες να τραγουδάς από την ηλικία των πέντε ετών. Τι θα έκανε ένα παιδί να θελήσει ν’ασχοληθεί από τόσο νωρίς με την μουσική;

Ακριβώς, σε ηλικία πεντέμησι ετών γράφτηκα πρώτη φορά στο ωδείο. Λάτρευα την μουσική. Ξεκίνησα μαθήματα σαντουριού και πιάνου. Το πιάνο επειδή βοηθάει πολύ έναν μουσικό στην σύνθεση και φυσικά το σαντούρι, που είναι άλλη ιστορία. Το σαντούρι να φανταστείς όταν το είδα στην τηλεόραση και τόσο μικρή που ήμουνα το πέρασα για τραπεζάκι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πήγα αμέσως μετά στην κουζίνα, πήρα κάτι ξυλάκια, και έκανα ότι έπαιζα σαντούρι στο τραπέζι. Απλώς είχα μαγευτεί.

Αλλά δεν παίζεις μόνο σαντούρι και πιάνο…

Όχι η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να πειραματίζομαι. Έμαθα διάφορα μουσικά όργανα μεταξύ των οποίων το ούτι και το μπουζούκι.

Όχι μόνο ξεκίνησες να μαθαίνεις μουσική σε πολύ μικρή ηλικία αλλά είχες και την ευκαιρία να τραγουδήσεις με πολύ μεγάλα ονόματα όπως με  τον Ορχάν Οσμάν και τον Μανώλη Μητσιά 

Πράγματι. Η αλήθεια είναι ότι θαύμαζα πάρα πολύ τον Ορχάν Οσμάν. Όταν λοιπόν είδα ένα μήνυμα στο facebook που μου έλεγε “Κυριακή, θα ήθελες να παίξουμε μαζί”, εκείνη την ώρα απλά νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Κι όμως έγινε στην πραγματικότητα, και αποκόμισα πάρα πολλά από αυτήν την εμπειρία.

Έπειτα από λίγους μήνες ακολούθησε η μουσική μου συνύπαρξη με τον Μανώλη Μητσιά η οποία προέκυψε πολύ απλά και πολύ αυθόρμητα. Με ανέβασε στη σκηνή και τραγουδήσαμε την ιστορία του Κεμάλ. Κι έτσι όπως ήμουνα μέσα στο άγχος, συνειδητοποίησα ότι εκείνος πήγε στο πλάι της σκηνής, αφήνοντάς με στο κέντρο. Αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό και πρωτόγνωρο για εμένα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας τόσο μεγάλος καλλιτέχνης θα παραχωρούσε τόσο γενναιόδωρα  χώρο και χρόνο, σε ένα μικρό παιδάκι να πραγματοποιήσει το όνειρό του.

Αυτός όμως δεν πιστεύεις ότι θα έπρεπε να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση; Δεν νομίζεις δηλαδή ότι οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες θα έπρεπε να είναι διαθέσιμοι να μεταδώσουν την γνώση και την πείρα τους στους νεότερους;

Σαφώς! Και δεν σου κρύβω ότι παρατήρησα αυτό να συμβαίνει κυρίως με καλλιτέχνες της “παλιάς σχολής”. Θα είναι ανοιχτοί να σου δώσουν μια συμβουλή, να σου κάνουν μια εποικοδομητική κριτική. Για παράδειγμα αυτή που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι η Ελένη Βιτάλη. Είναι πολύ δοτική και πολύ πρόθυμη να βοηθήσει νέους ανθρώπους που ασχολούνται με την μουσική.

Από την άλλη, χωρίς να θέλω να κατηγοριοποιήσω ή να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι, παρατήρησα ότι αρκετοί από τους νέους, που χαίρουν έναν βαθμό αναγνωρισημότητας, δεν είναι τόσο ανοιχτοί. Συμπεριφέρονται σαν να έχουν καβαλήσει το καλάμι, παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά.

Αυτό το θεωρώ λάθος καθώς η μουσική είναι μια ευγενή τέχνη και οι μουσικοί που ασχολούνται μ’αυτήν, οφείλουν να έχουν πάνω απ’όλα ήθος.

Πες μας τα νέα σου, τι κάνεις αυτήν την περίοδο;

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το «Κάιρο», από την final touch και ευχαριστώ πάρα πολύ τον κύριο Κορκολή που μου εμπιστεύτηκε αυτό το τραγούδι που του είναι τόσο κοντά στην καρδιά του. Το αγαπάει ιδιαίτερα το τραγούδι αυτό. Είναι επίσης πολύ σημαντικό το γεγονός ότι τους στίχους τους έχει γράψει η μητέρα του κυρίου Κορκολή η Άντα Δούκα.

Ακολούθησε η πρόταση συμμετοχής για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Eurovision,  φέτος, με το τραγούδι “κόκκινα φεγγάρια”, το οποίο θα κυκλοφορήσει από την final touch μέσα Μαρτίου. Είναι ένα τραγούδι που σμίγει το παρελθόν με το παρόν. Έχει παραδοσιακά στοιχεία με ανατολίτικο άρωμα καθώς και ραπ μουσική από τον Lava. Ακόμα και μέσα στoν στιχουργικό πυρήνα του τραγουδιού, υπάρχει μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος.

Πριν από λίγες ημέρες επίσης, ανέβασα στο διαδίκτυο με την εταιρία μου και πάλι, το “ποια προσευχή” σε μια επανεκτέλεση.

Ναι και παρατηρήσαμε ότι είχε πολύ θετική ανταπόκριση από τον κόσμο

Το διαπίστωσα κι εγώ! Εισπράξαμε πάρα πολλά θετικά σχόλια ειδικά από τους eurofans! Και αυτό με άφησε πολύ ευχαριστημένη διότι η ερμηνεία της Ελίνας Κωνσταντοπούλου το 1995 στην Eurovision ήταν εξαιρετική. Και εκτός από αυτό, όπως μου είπε και ο Νίκος Τερζής, ο συνθέτης του κομματιού, “αυτό το τραγούδι είναι ένας ύμνος προς την Ελλάδα”. Αυτήν του την φράση την κρατώ και την ασπάζομαι.

 

Με τι άλλο ασχολείσαι στον ελεύθερό σου χρόνο;

Ασχολούμαι με την ζωγραφική. Μου αρέσει πολύ να εκφράζομαι εικαστικά. Επίσης με συναρπάζει η συγγραφή καθώς και η ποίηση. Απολαμβάνω τόσο να διαβάζω, όσο και να γράφω. Αποτελεί για μένα κάτι παραπάνω από έναν απλό τρόπο έκφρασης. Είναι μια εκτόνωση, μια διαφυγή. Έχει κυκλοφορήσει ήδη μια ποιητική μου συλλογή. Σε λίγο διάστημα θα κυκλοφορήσει και η δεύτερη.

 

Κάτι τελευταίο. Τι σε ενοχλεί περισσότερο στις συνεντεύξεις;

Δεν μου αρέσουν οι συνεντεύξεις που θέλουν να με παγιδεύσουν. Κάνω καμιά φορά πως δεν το καταλαβαίνω, αλλά πάντα αντιλαμβάνομαι τον δόλο. Επίσης δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τις συγκρίσεις εφόσον θεωρώ ότι κάθε καλλιτέχνης και κάθε άνθρωπος έχει την δική του αξία, το δικό του ήθος. Επομένως μια διαδικασία σύγκρισης είναι άστοχη.

Σ’ευχαριστώ πολύ Κυριακή! Καλή συνέχεια!

Κι εγώ! Να’σαι καλά!