Αρνούμαι να εξηγήσω.
Το καράβι ολοένα μπάζει νερά
Όπως τον καπετάνιο
Θα με πάρει μαζί του το δίχως άλλο.
Κι αν ήμουν καλός 
Το απέδειξα στις φουρτούνες.
Θυμάμαι που ένα βράδυ
Μανιασμένα έψαχνα για ένα φάρο
Κάτι να κρατηθώ
Μα μόνο η κάφτρα του τσιγάρου σπίθιζε.
Μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα
Αθροίστηκαν σε χρόνια.

Αρνούμαι να απολογηθώ.
Κουράστηκα!
Με φύτεψαν σε μια αρένα
Με πεινασμένα θηρία
Πρόσταξαν να παλέψω.
Μάτωσαν οι γροθιές μου
Στάζω αγωνία και θυμό.
Μα άλλο δεν αντέχω.
Θυσίασα τα πάντα στους θεούς
Δεν έχω τι να δώσω.
Φαρσοκωμωδία χιλιοανεβασμένη
Σε θέατρο τρελών και ηττημένων.

Αρνούμαι να συνεχίσω
Να λικνιστώ απρόθυμα
Στο τέμπο του αρκουδιάρη.
Με συνεπαίρνει πια ο ίλιγγος
Καθόλου δεν φοβάμαι.
Κι αν πέσω; Κι αν φαγωθώ;
Κι αν πνιγώ;
Σημασία ουδεμία.
Η ρόδα θα συνεχίσει να γυρνά.
Η Άνοιξη θα έρχεται, μετά καλοκαίρι
Ύστερα φθινόπωρο, αργότερα χειμώνας.
Εμένα μου φτάνει η άρνηση.

Παρασκευή Παπία