Κάποτε
Θα σβηστούν τα χνάρια
Οι ροδιές στη λάσπη θα καλυφθούν
Η εναγώνια έξοδος
Εντύπωμα σε φωτογραφικό χαρτί
Δεν απαντά, δεν ρωτά
Μόνο ατενίζει απορημένα.
Πώς φτάσαμε εδώ;
Κραδαίνω το κεφάλι μου
Και προχωρώ.

Κάποτε
Τα αστέρια θα εκραγούν κόκκινα
Σαν τις παπαρούνες
Σαν τα κοριτσίστικα μάγουλα
Σαν το αίμα
Το δικό σου, το δικό τους,
Το δικό μας.
Απάτριδες οι λαβωμένοι
Ο πόνος χωρίς σύνορα
Σε όλες τις γλώσσες: “πόνος”.

Παρασκευή Παπία