ΣΤΗ [Μ]

(“To [M]——“, 1829)

ΑΔΙΑΦΟΡΩ που η εδώ μου μοίρα

ίχνος δεν έχει αυτής της Γης.

Τα χρόνια της αγάπης σβήσαν

στο μίσος μέσα μιας στιγμής. –

κι αυτών δεν βρίσκω τη χαρά,

κλαίω που η μοιρα μου σε θλίβει –

η μοίρα κάποιου που περνά.

Όνειρο μέσα σε όνειρο

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπο σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησε με να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ’όνειρο
Είναι αλήθεια,όπως το’λεγες
Αν όμως,η ελπίδα πέταξε
Μες σε μιά νύχτα ή σε μιά μέρα,
Μες σ’ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι’αυτο λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μοναχά μέσα σε όνειρο.

Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό
Μιάς θαλασσοδάρτης ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
κόκκους χρυσούς της άμμου-
Πόσο λίγοι!κι όμως πως γλιστρανε
Από τα δάχτυλα μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ-καθώς θρηνώ!
Θεέ μου!μήπως θα μπορούσα
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεέ μου!Πώς θα κατορθώσω
Μόνο ένα απ’το ανίλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μοναχά μέσα σε όνειρο;

*Η μετάφρασή του έγινε από τον Στέφανο Μπεκατώρο

 

ΣΤΗΝ—- [2]

(“Το Μ[arie] L[ouise] S[hew], 1847 -” To ——-”, 1848)

ΣΧΕΔΟΝ ΕΧΘΕΣ ο συγγραφέας ετούτος,

που η νόηση τον έκανε αλαζόνα,

πίστευε στην ”ισχύ του λόγου”- αρνιόταν

ότι γεννιούνται σκέψεις μες στο νου μας

που η γλώσσα δεν μπορεί να τις προφέρει.

Μα, λες χλευάζοντας τον που καυχιόταν,

τώρα δισύλλαβες δύο ξένες λέξεις

ιταλικές, που οι άγγελοι ονειροπόλοι

να ψιθυρίζουν πρέπει μες στη δρόδο

τη σεληνόφωτη, κρεμάμενη όπως

“στο λόφο Ερμών σειρά μαργαριτάρια”

απ’τις αβύσσους σύραν της καρδιάς του,

σαν σκέψεις που δεν τις σκέφτηκες, μα που είναι

εκείνες η ψυχή της κάθε σκέψης,

οράματα πιο πλούσια, πιο θεσπέσια,

οράματα που κι ο Ισφραήλ εκείνος,

ο αρπιστής στη χώρα των αγγέλων

(”η πιο γλυκιά φωνή όλων των πλασμάτων”)

ποτέ δεν θα μπορούσε να προφέρει.

Τα μάγια μου λυθήκαν κι η γραφίδα

αδύναμη μου πέφτει από το χέρι.

Με πρόσταξες να γράψω, μα να γράψω

πια δεν μπορώ με τ’ όνομά σου κάτι,

μήτε και να σκεφτώ και να μιλήσω,

μήτε να νιώσω: τι αίσθημα δεν είναι

ασάλευτοςνα στέκω μπρος στη θύρα

από χρυσό της χώρας των ονείρων

και να κοιτάζω τώρα μαγεμένος

την έκπαγλη αυτή θέα και να τρέμω

σαν βλέπω δεξιά κι αριστερά μου,

σ΄’ολο τον δρόμο, μέσα στην ομίχλη,

και μέχρι εκεί που φτάνω – μ ό ν ο  ε σ έ ν α.

Πηγή: 3pointmagazine

Βιβλίο Εντγκαρ Άλαν Πόε “ΤΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ” μετάφραση Γιώργος Βαρθαλίτης, Εκδόσεις GUTENBERG