Τα πιο αλμυρά μας δάκρυα

Είναι φυλαγμένα για τους ζωντανούς

Τα πιο γάργαρα μας γέλια

Καρφιτσωμένα σε πέτα

Υπενθύμιση απρόσκοπτης

Μάχης αμφίσημης.

Φαινόμενα που απατούν

Απάτες που φαίνονται

Ώριμα φρούτα,

παραγινωμένα

Έρμαια της βαρύτητας

Πορεύονται προς τη σήψη

Στάχυα υποκλίνονται στο δρεπάνι

Κάποτε θα χειμωνιάσει πάλι.

“Ευτυχώς” έκανες να πεις

Μα θα σε παίρνανε μυρωδιά

Τα σκυλιά της προσήλωσης.

Άντ’αυτού χαμογέλασες

Με μάτια πυρακτωμένα.”