Σαν να γυρνούσες στο μυαλό μου από καιρό
Σαν να πέρασαν από τότε δυο αιώνες
Σ’ αυτό το μπαρ σ’αυτόν το γκρίζο πανικό
Έλεγα ψέματα στις άδειες μου εικόνες

Και ξαφνικά όλα ηχούν σαν προσευχή
Σε ένα βράδυ πόση θλίψη να χωρέσει
Θα γίνω αστέρι κι όταν πέσω θα’μαι ευχή
Ενός ασήμαντου στο δρόμο που’χει πέσει

Συγγνώμη αν φάνηκα στα μάτια σου δειλός
Αυτόν τον φόβο θέλω πίσω μου ν’αφήσω
Για μια στιγμή ένιωσα τόσο δυνατός
Που είπα μπορώ αυτόν τον ήλιο να τον σβήσω

Κι όταν περπάτησα στα χνώτα σου κοντά
Άρχισε η νύχτα να γελά και να χλευάζει
Σαν να μου έλεγε δεν θα γυρίσω πια
Δεν έχεις τίποτα εδώ να σε τρομάζει

Δημήτρης Φραγκούλης