Τι ομορφιά σκορπάει στον κόσμο κάθε φορά που επιστρέφεις;
Ημέρεψε τ’αδέσποτο από τους χρόνιους σπασμούς του,
μοιάζουνε οι αφημένοι δρόμοι καινούργιοι,
κι οι μεγάλες διαδρομές, μες’το καταχείμωνο, παιχνίδι.

Από που έρχεσαι;
Πού πας όταν φεύγεις;
Δεν έχω ιδέα για τον κόσμο που σ’έχει κερδίσει.
Λίγο με νοιάζει.
Κοίταξε απλώς,
εγώ μπορώ να διαλυθώ μπροστά σου,
σαν το ρόδι της Πρωτοχρονιάς,
να σου φέρω τύχη ή έστω,
ένα ανασήκωμα στα χείλη σου.