“Και τώρα πώς θα γίνει αυτό; Θα μου κάνεις ερωτήσεις και θα σου απαντάω; Ή θα είναι κάτι σαν διάλογος, σαν συζήτηση;”

Προτιμήσαμε το δεύτερο γι’αυτό και η παρουσίαση αυτής της συνέντευξης ίσως να γινόταν πιο αποτελεσματικά μέσω της αφήγησης.

Συνέντευξη: Κριστιάν Νίρκα

Ο Σταύρος Σιόλας είναι μια σημαντική προσωπικότητα στον χώρο του τραγουδιού. Συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής.

“Τα τραγούδια μου δεν θέλω να στεναχωρούν τους ανθρώπους” σημειώνει. “Δεν θεωρώ ότι είναι πεσιμιστικά. Ναι μεν δεν θέλω να είναι μονοδιάστατα, να παρουσιάζουν δηλαδή τα πράγματα με μια ελαφρότητα με μια ψεύτικη χαρά. Επειδή η ζωή έχει πιο πολλές διαστάσεις, και μέσα σε αυτές είναι και ο πόνος και η θλίψη και η ήττα. Θέλω όμως τα τραγούδια μου να προσφέρουν μια διέξοδο. Θέλω να ταξιδεύουν τον ακροατή κι όχι να τον δένουν.”

Σ’αυτό το σημείο θυμόμαστε δυο δίστιχα από το τραγούδι του “Προσμονή”:

                   “Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου
                    Όσο μακρινός και αν μοιάζει ο δρόμος από την πόρτα σου περνά

                    Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου
                    Όσο απέραντος και αν μοιάζει ο κόσμος από τα πόδια σου αρχινά”

“Ακριβώς!” συμπληρώνει. “Μπορεί δηλαδή η αντίδραση σ’αυτά τα ακούσματα να είναι κλάμα, αλλά όχι αυτολύπησης. Θέλω να είναι λυτρωτικό. Για να βγει από μέσα σου αυτό που σε βαραίνει!”

Καθώς περιγράφει αυτές τις θετικές δυνάμεις, όπως αισιοδοξία, και θετική σκέψη, τον διακόπτουμε ρωτώντας τον από που αντλεί ελπίδα. “Από την δική μου ελπίδα ότι υπάρχει ελπίδα,” απαντάει. “Γιατί δεν παραιτούμαι ποτέ, κατάλαβες;” τονίζει. “Αλλά αυτό δεν διδάσκεται ούτε μεταδίδεται. Είναι μια πετριά που έχω εγώ, ή που έχει ο καθένας. Και επιλέγω να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα. Τώρα θα μου πεις, αν κάτσεις να κάνεις έναν απολογισμό στην χώρα που ζεις, θα μου πεις στο τέλος, για ποια αισιοδοξία μιλάς ρε μεγάλε; Θα μου πεις επίσης ότι τα περισσότερα απ’όλα αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη, δεν είναι ούτε όμορφα ούτε ωραία. Οπότε από που να βρεις αισιοδοξία; Κι εγώ τότε θα σου πω ότι, οφείλεις να είσαι αισιόδοξος, έχεις την υποχρέωση!“

.jpg

Ένας προσεκτικός αναγνώστης θα μπορούσε να συμπληρώσει σ’αυτό το σημείο ότι πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση καθώς δημιουργεί μια σχέση αναλογίας ανάμεσα στις αντιξοότητες και την αισιοδοξία. Όσο μεγαλύτερες είναι οι δυσκολίες, τόσο πιο θετική πρέπει να είναι η σκέψη μας απέναντί τους.

 

“Το μελωδικό περιβάλλον ενός τραγουδιού λοιπόν, για να επανέλθουμε στη μουσική, δεν χρειάζεται να είναι απαραιτήτως χαρμόσυνο ώστε να φορέας θετικών μηνυμάτων” μας εξηγεί. “Τα διόδια για παράδειγμα, στιχουργικά και μουσικά, δεν χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη ευθυμία. Το συναίσθημα που εμπνέει όμως αντιστοιχεί σε ένα δυναμικό ξέσπασμα.”

Και ποιος θα διαφωνούσε; Οι στίχοι του Πόλυ Κυριάκου, στο συγκεκριμένο τραγούδι, διέπονται από μια μελετημένη έκρηξη, η οποία μεταφράζεται άρτια και στην σύνθεση, και στην ερμηνεία.

 

Πρόκειται για ένα πολύ αγαπητό τραγούδι που είχε τρομερή απήχηση στο ευρύ κοινό. Αυτό μας οδηγεί στο να αναρωτηθούμε εάν η εμπορική επιτυχία ενός τραγουδιού επηρεάζει την αξία του, εάν το μολύνει κατά κάποιον τρόπο.

“Όχι, προς Θεού!” επεμβαίνει. “Είναι το ζητούμενο, το θέλουμε όλοι οι δημιουργοί. Αυτό που μολύνει το τραγούδι, είναι η εμπορική πρόθεση. Όταν δηλαδή την ώρα που γράφεις κάτι, μπαίνει στο μυαλό σου η εμπορική απήχηση. Αυτό καταβάλει τον τρόπο που το γράφεις. Εκεί χάνεται η δημιουργική αθωότητα.

Και πάλι δεν είναι κακό, εάν ο στόχος σου είναι εκείνος. Ομολογώ ότι κι εμένα κατά καιρούς, μου ζητήθηκε να γράψω τραγούδια με εμπορική απήχηση, εφόσον είμαι μέρος της μουσικής βιομηχανίας. Τότε έπρεπε να αναζητήσω μια ισορροπία ανάμεσα στα δικά μου στάνταρτ και στην προοπτική μιας ευρύτερης διάδοσης. Και σε πληροφορώ ότι αυτό ήταν δυσκολότερο. Είναι εύκολο να γράψω κάτι πολύ εσωστρεφές και δυσερμήνευτο. Αυτό είναι ένα πολύ πιο εύκολο προσωπικό εγχείρημα απ’το να γράψω ένα τραγούδι με τρόπο που να αφορά και να απευθύνεται σε μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων.” 

“Κάθε φορά”
Στίχοι, μουσική: Σταύρος Σιόλας
Ερμηνεία: Γιάννης Κότσιρας

Θα μπορούσαμε να κλείσουμε με ένα πολύ σημαντικό έργο, το “Χρόνος ερωτικός.” Πρόκειται για έναν ποιητικό μονόλογο του Πάνου Δημητρόπουλου, που μελοποιήθηκε από τον Λουκά Θάνο και που ερμηνεύει ο Σταύρος Σιόλας.

Το τραγούδι που επιλέξαμε από αυτόν τον δίσκο, είναι αντίστοιχο του συναισθήματος που μας άφησε αυτή η σύντομη συζήτηση με τον κύριο Σιόλα. Η διακριτική αίσθηση μελαγχολίας, σε συνδυασμό με ένα ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας, συνθέτουν την αντίθεση και την εναλλαγή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Μέσα στα όρια αυτής της λεπτής ισορροπίας οφείλουμε να πορευόμαστε με το κεφάλι ψηλά, και μ’ένα χαμόγελο στα χείλη.

                   “Ακόμα κι αν η βάρκα μας βουλιάξει,
                    ακόμα κι όλα να χαθούν, μη λυπηθείς”