Ποδήλατο με βγαλμένη αλυσίδα
Σε ανηφόρα κακοτράχαλη.
Μπαλόνια που πετούν
Όπου φυσήξει ο αέρας
Παιδί βουρκωμένο
Τα χαζεύει να χάνονται
Με ένα γιατί να το δαγκώνει στα χείλη.
Θα σου πω ένα μυστικό:

Πονάνε τα αντικείμενα.
Κάθε φορά χαϊδεύω το τραπέζι,
Του ζητώ συγγνώμη σαν χτυπώ πάνω του
Την ώρα που κάνω να σηκώσω κεφάλι.
Έφτασε η μύτη μου να γλείφει το πάτωμα
Αυτή είναι η ενδεδειγμένη στάση.
Μετρώ καρούμπαλα ανυπακοής
Κάνοντας το ξύλο να κλαίει.

Πες μου εσύ, μεγάλε κι έξυπνε,
Τι χρώμα έχει ο φόβος σου τα βράδια;
Σε ποιο αστέρι λιμνάζουν τα όνειρά σου;
Πώς κλωσσάς με περίσσεια προσοχή
Στην λερωμένη και δύσοσμη φωλιά σου
Ενώ το σύμπαν κοιλοπονάει;
Πότε θα συντονίσεις το ρολόι σου
Με την ώρα της συγκομιδής;

Τώρα, με συγχωρείς.
Πρέπει να φτιάξω το ποδήλατο
Να κυνηγήσω μια χίμαιρα,
Ένα μπαλόνι.

Παρασκευή Παπία

bike.jpg