Του ποιητού ιερό, τίμιο καλαμάρι
που από μέσα σου ένας κόσμος βγαίνει,
κάθε μορφή κοντά σ’εσένα σαν πηγαίνει,
γυρίζει με μια κάποια νέα χάρη

Που ηύρε η μελάνη σου τα μυθικά
τα πλούτη! Κάθε κόμπος της εις το χαρτί σαν στάζει
ένα διαμάντη περισσότερο μας βάζει
μέσα στης φαντασίας τα διαμαντικά.

Τα λόγια ποιός σε δίδαξε οπου στη μέση
ρίχνεις του κόσμου, και μας ενθουσιάζουν·
και των παιδιών μας τα παιδιά θα τα διαβάζουν
με την ίδια συγκίνηση και ζέση.

Αυτά τα λόγια που τα βρήκες που στ’αυτιά μας
ενώ ηχούν σαν πρωτοακουσμένα,
όμως δεν φαίνονται και όλως διόλου ξένα-
σ’άλλη ζωή θα τάξερε η καρδιά μας.

Η πέννα όπου βρέχεις ωσάν δείκτης μοιάζει
που στο ρολόγι της ψυχής γυρίζει.
Των αισθημάτων τα λεπτά μετρά κι ορίζει,
τις ώρες της ψυχής μετρά κι αλλάζει.

Του ποιητού ιερό, τίμιο καλαμάρι
που απ’την μελάνη σου ένας κόσμος βγαίνει-
μ’έρχεται τώρα εις τον νου πόσος θα μένει
κόσμος χαμένος μέσα σου να πάρει,

τον ποιητή μια νύκτα ο ύπνος ο βαθύς.
Τα λόγια θά’ναι πάντα εκεί· αλλά ποιό ξένο χέρι
θα μπορέσει να τα βρη να μας τα φέρει!
Εσύ πιστό στον ποιητή θα τ’αρνηθείς.

(“Εικονογραφημένον Αιγυπτιακόν Ημερολόγιον” Γ.Β. Τσοκοπούλου 1895)

Κ.Π.Καβάφης