Όλα μου φταίνε.

Πρώτα εγώ.

Ύστερα τούτη η λάμπα,

που μονότονα φωτίζει τους τέσσερις τείχους.

Νόμιζε φαίνεται πως ήταν ήλιος.

Πλανεύτηκε απ’ το θαμπό της φως ,

που όμως μοιάζει υπέρλαμπρο

στο γκρίζο του δωματίου.

Στέκεται πίσω μου σαν προστάτης

ή δολοφόνος .

Ρίχνει σκιά στα γράμματα

σαν κάτι δέντρα ακούραστα.

Κι εκείνα πλανημένα ,

πίστευαν θ’ αγγίξουν τον ουρανό.

Κατέληξαν να ψηλώνουν άσκοπα

μα πάντοτε να βρίσκονται στα ίδια,

απλώς πάνω απ’ το χώμα .

Φταίει το κίτρινο .

Τα κίτρινα φύλλα απ’ τα χρόνια,

πάνω τους που’ χουν τις κίτρινες παλιές μου αλήθειες.

Το κίτρινο φως,

που φοβάμαι χωρίς,

μα  μ’ αρρωσταίνει.

Τρέμω σάμπως έμαθε το μυαλό μου

ν’ αρκείται σε κίτρινα .

 

Χριστίνα Γιαβάσογλου