Συνηθισμένοι στις παλιές φουρτούνες
Και τις χρυσωμένες συμφορές,
Γυρνοβολάμε σε ανατολικά λιμάνια
Γερασμένα πια
Στα στόματα που υπέπεσαν από ταξίδι σε ταξίδι.

Δεν έχει νέες ρωγμές αυτός ο βράχος
Από απρόσμενο ναυάγιο,
Ούτε το φως του φάρου
Πατάει τη σωστή τροχιά.
Κι η γοργόνα ακόμα τυφλώθηκε °
Δεν έχει μάτια να ελέγξει τους περαστικούς
Ούτε εναπομείνασες δυνάμεις για ερωτήσεις.

“Ποιος ζει;”

“Ποιος έφυγε;”

Στο λέω °
Ξόφλησε το ανατολικό λιμάνι,
Στέρεψαν τα απρόοπτά
Και σώπασε το κύμα κι οι βρυχηθμοί του.
Μα εσύ, πεισματικά, γυρίζεις,
Με μια – δυό κουτσές ελπίδες
Με ένα – δυό κλεφτά βλέμματα στη Δύση,
Που είναι – λες- νωρίς ακόμα να αντικρίσεις

Χριστίνα Γιαβάσογλου.