Πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια υπήρχε ένας άνθρωπος, σαν κι εμάς, που ζούσε κοντά σε μια πόλη περιτριγυρισμένη από βουνά. Ο άνθρωπος αυτός μελετούσε για να γίνει σαμάνος και να αποκτήσει όλη τη γνώση των προγόνων του, δεν συμφωνούσε, όμως, με όλα όσα μάθαινε Πρέπει να υπάρχει και κάτι παραπάνω, του έλεγε η φωνή της καρδιάς του.

Μια μέρα, καθώς κοιμόταν σε μια σπηλιά, είδε στο όνειρό του το ίδιο του το σώμα που κοιμόταν. Τη νύχτα που είχε καινούργιο φεγγάρι, βγήκε από τη σπηλιά. Ο ουρανός ήταν στολισμένος με εκατομμύρια αστέρια. Τότε κάτι συνέβη μέσα του, που μεταμόρφωσε για πάντα τη ζωή του. Κοίταξε τα χέρια του, άγγιξε το σώμα του κι άκουσε τη φωνή του να λέει: “Είμαι φτιαγμένος από φως. Είμαι φτιαγμένος από αστέρια.”

Κοίταξε πάλι τον έναστρο ουρανό και συνειδητοποίησε ότι δεν είναι τα αστέρια εκείνα που δημιουργούν το φως, αλλά το φως εκείνο που δημιουργεί τα αστέρια. “Τα πάντα είναι φτιαγμένα από φως”, είπε, “και ο ενδιάμεσος χώρος δεν είναι κενός”. Και κατάλαβε τότε πως οτιδήποτε υπάρχει είναι μια και μοναδική ύπαρξη και ότι το φως είναι ο αγγελιοφόρος της ζωής, επειδή λάμπει και εμπεριέχει όλη τη γνώση.

Ύστερα συνειδητοποίησε ότι παρ’όλο που ήταν πλασμένος από αστέρια, δεν ήταν ο ίδιος αστέρια. “Βρίσκομαι στο χώρο ανάμεσα στ’αστέρια”, συλλογίστηκε. Κι έτσι ονόμασε τα αστέρια τονάλ και το φως ανάμεσα στ’αστέρια ναγκουάλ και κατάλαβε πως αυτό που δημιουργούσε την αρμονία και το κενό ανάμεσα στα δυο είναι η Ζωή ή η Πρόθεση. Δίχως Ζωή, το τονάλ και το ναγκουάλ δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Η Ζωή είναι η ισχύς του απόλυτου, η ανώτερη δύναμη, η Δημιουργός των πάντων.

…
Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη αντίληψη δεν είναι παρά το φως το οποίο αντιλαμβάνεται το φως. Διαπίστωσε επίσης ότι η ύλη είναι ένας καθρέφτης – κι ότι ο κόσμος των ψευδαισθήσεων, το Όνειρο, είναι ακριβώς σαν τον καπνό, που δεν μας επιτρέπει να δούμε τι πραγματικά είμαστε.

“Η αληθινή μας φύση είναι καθαρή αγάπη, καθαρό φως”, είπε.

…

“Ο καθένας είναι ένας καθρέφτης”, είπε. Εκείνος έβλεπε τον εαυτό του μέσα σε όλους, αλλά κανένας άλλος δεν τον έβλεπε σαν τον εαυτό του. Είχε καταλάβει επίσης ότι όλοι ονειρεύονταν, αλλά χωρίς επίγνωση, χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά ήταν. Δεν μπορούσαν να τον δουν σαν τον εαυτό του. Είχε καταλάβει επίσης ότι όλοι ονειρεύονταν, αλλά χωρίς επίγνωση, χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά ήταν. Δεν μπορούσαν να τον δουν σαν τον εαυτό τους, επειδή υπήρχε ένα προπέτασμα ομίχλης ή καπνού ανάμεσα στους καθρέφτες. Κι αυτό δημιουργούσαν οι ερμηνείες των απεικονίσεων του φωτός: το Όνειρο των ανθρώπων.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Don Miguel Ruiz “Οι τέσσερις συμφωνίες”, εκδόσεις Διόπτρα,

ISBN: 960-364-199-5