Κρίμα και άδικο στη ζωή
Που τους λατρεμένους ανθρώπους
Τους κερδίζουν οι κλειστές πόρτες ,
Τα κλεισμένα στόματα με τρομαγμένο χέρι
Και προ παντός οι απρόσωποι ξένοι.

 

Δικαιούσαι μόνο το ανατρίχιασμα της ευτυχίας ,
Καθώς την ψιλαφίζει τ’ ακροδάχτυλο .
Δεν την αγγίζει παραπάνω .
Φαντάσου πόσο οι άνθρωποι είμαστε ανεκτικοί .

 

Μα είναι το φεγγάρι σήμερα .
Φταίει .
Δεν αφήνει περιθώρια ανοχής .
Με σέρνει στους άδειους δρόμους,
Όπως τον πεινασμένο λύκο ,
Που έφτασε να τρέφεται σα σκύλος .

 

Δε σε βρίσκω ξανά  ,
Σε κέρδισε και σένα κάποιο κλείσιμο .
Έχασε το νόημα η νύχτα ,
Ακόμα και αν δεν έχασε κουράγιο το φεγγάρι να υπάρχει .