Συμπάσχοντας με την ανθρωπότητα – Έλσα Κορνέτη
Στέκομαι έκπληκτος
Και με κοιτώ
Έγινα αυτό που πάντα ονειρευόμουν
Οδεύοντας αργά και σταθερά
Υπηρετώ πειθήνια την τάξη
Με πείσμα ακολουθώ τον ίσιο δρόμο
Στέκομαι ασάλευτος όπου με ακουμπήσουν
Οι αρθρώσεις μου δύσκαμπτες
Πέφτοντας δυσκολεύομαι να σηκωθώ
Ένα κλειδί μου τρυπά επίμονα την πλάτη
Δεν διαμαρτύρομαι ποτέ
Αδιαμαρτύρητα όλα τα υπομένω
Με αισθήματα μεταλλικά
Με γλώσσα ανύπαρκτη
Αφήνομαι στο έλεος
Όσων με διαλύουν Όσων με σπάνε
Όσων με κλωτσάνε Όσων με πετάνε
Όμως εμένα μου αρκεί
Μόνο για πάντα να με θυμούνται
Γι’ αυτό που πάντα ονειρευόμουν
Γι’ αυτό που έγινα
Ένα Κουρδιστό Ανθρωπάκι
II
Είμαι
Ένας άνθρωπος τυχερός
Ζω από την επικερδή διαχείριση ενστίκτου
Και την επιτυχημένη εξάσκηση της
Αισθηματικής αλητείας
Είσαι
Ένας άνθρωπος ευτυχισμένος
Όταν χορεύεις εξαφανίζεσαι
Και τότε
Τ’ όνειρό σου
Κυνηγάει
Τη σκιά του
Είναι
Ένας άνθρωπος κανονικός
Ο Θεός του έδωσε
Ένα κεφάλι υπολογιστή
Ένα σώμα γραφείο
Μια καρδιά χρηματοκιβώτιο
III
Αν κάποιος είναι σημαντικός
Δεν τον αφήνεις να φύγει
Τον φυτεύεις σε μια γλάστρα
Τον ποτίζεις
Τον βάζεις στο φως
Τον ονομάζεις
Άνθρωπο Εσωτερικού Χώρου
Κάποτε μια μύγα θα τον φτύσει
Κάποτε ένα κατοικίδιο θα τον μασήσει
Κάποτε ένα παιδάκι θα τον μαδήσει
Κάποτε η αδιαφορία θα τον μαράνει
Πηγή: authors.gr