Είναι γλυκόπικρο, τις νύχτες του χειμώνα,
Ν’ ακούς κοντά στη φωτιά που πάλλεται και καπνίζει,
Τις μακρινές αναμνήσεις αργά να σηκώνονται
Μέσα στο θόρυβο των κωδωνοκρουσιών που τραγουδούν μέσα στην ομίχλη.

Ευτυχισμένη η καμπάνα με τη ρωμαλέα φωνή
Που παρά τα γηρατειά της, ξύπνια και ζωηρή,
Βγάζει πιστά τη θρησκευτική της κραυγή,
Όπως ένας γεροστρατιώτης που ξαγρυπνά κάτω από τη σκηνή του.

Εγώ, που έχω ραγισμένη ψυχή και όταν αυτή μέσα στην πλήξη της
Θέλει μ’ αυτά τα τραγούδια να γεμίσει τον κρύο αέρα της νύχτας,
Συχνά συμβαίνει ν’ αδυνατίζει η φωνή της.

Μοιάζει με το βαρύ ρόγχο ενός πληγωμένου, που τον ξέχασαν
Στην άκρη μιας λίμνης από αίμα, κάτω από μια μεγάλη σωρό από νεκρούς,
Και που πεθαίνει χωρίς να κινηθεί μέσα σε αφόρητους πόνους.

 

 

Συλλογή: Τα Άνθη του Κακού
Μετάφραση: ΕΛΕΝΗ Β. ΠΙΠΠΑ από τον Δ’ ΤΟΜΟ του μεταφραστικού έργου ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ – ΣΥΝΑΝΤΩΝΤΑΣ ΠΟΙΗΤΕΣ – ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΣΗ τον εκδόσεων ΙΩΛΚΟΣ
ISBN : 960-426-423-0