Το έπος της άκαρδης “Jolene”
Aυτό που με εντυπωσιάζει πάντα στο «Jolene» είναι ότι η τραγουδίστρια (και σε κάποιες εκκεντρικές περιπτώσεις, ο τραγουδιστής) εκλιπαρεί -σχεδόν γονατιστή- την εν λόγω γυναίκα «να μην της πάρει τον άντρα«. Δεν ήταν τότε η πρώτη φορά που στιχουργικά έπαιξαν έριδες μεταξύ γυναικών με άντρες – τρόπαια. Οι «αντροχωρίστρες» είναι γενικά τα πιο παθιασμένα «αγαπημένα» στιχουργικά πρόσωπα στην pop ιστορία. Πάντα η διεκδίκηση θα είναι ένα «καυτό» θέμα («The Boy Is Mine», «Make No Mistake, He’s Mine» κ.λπ.) αλλά προσωπικά δε θυμάμαι άλλη φορά στην δισκογραφία να βγει μια γυναίκα μπροστά και να «πέσει χαμηλά» στα μάτια της ανταγωνίστριάς της προκειμένου να «σώσει το στεφάνι της». Η αμεσότητα με την οποία είναι γραμμένο αυτό το τραγούδι είναι που το κάνει μοναδικό. Και ανεπανάληπτο. Και πολυδιασκευασμένο.
Η Dolly Parton το 1973 με το «Jolene» έκανε το μεγάλο άλμα της στην pop, έβαζε τις βάσεις για το πολυπόθητο crossover – γεφύρωνε δηλαδή τα ορκισμένα country ακροατηριά της με την μεγάλη μάζα του pop κοινού. Ενώ είχε ήδη μια σειρά μεγάλων επιτυχιών στα country charts, ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε στο top 10 του pop chart του Billboard, φτάνοντας στο Νο.8, έχοντας ήδη ανεβεί στο No.1 των country charts. Λίγο αργότερα από τον ίδιο δίσκο της, το lp «Jolene«, έβγαζε άλλο ένα single που θα την έγραφε ανεξίτηλα στην ιστορία, όχι μόνο επειδή το ανέβασε στο Νο.1 του country chart αλλά επειδή δεκαοκτώ χρόνια μετά, διασκευασμένο, θα γινόταν η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας της Whitney Houston. Το «I Will Always Love You» από το soundtrack του «Bodyguard» του 1992 ήταν ένα τραγούδι που η Dolly είχε γράψει για να τιμήσει τον επί επτά χρόνια συνεργάτη της στην τηλεόραση και σε μια σειρά έξοχων ντουέτων που έκαναν μαζί, Parton Wagoner, έναν από τους πολύ υπολογίσιμους «δυνατούς» της country.
To εξαιρετικά γοητευτικό στοιχείο της Dolly (και ταυτόχρονα στενάχωρο) είναι ότι η βιομηχανία αλλά και το κοινό άργησε να καταλάβει ότι είναι μια θαυμάσια συνθέτιδα. Πίσω από τη φιγούρα της ξανθιάς bimbo με τα τεράστια βυζιά, την λεοντή – «περικεφαλαία» και τα υπερβολικά μακριά και γαμψά νύχια («είναι ακριβό χόμπι να δείχνω τόσο φτηνή» είχε πει η ίδια στην Oprah), υπήρχε ένα γνήσιο, φυσικό ταλέντο που έγραφε όμορφες, «λαϊκές» μελωδίες που «αφορούν». Ο παρορμητικός χαρακτήρας της Dolly και η τάση της για κατακλυσμιαίο, ασυμμάζευτο camp, θόλωναν την εικόνα της και έκαναν το κοινό να πιστεύει ότι είναι μια ακόμα από το σωρό των «όφωνων». Δεν ήταν.
Η ιστορία του τραγουδιού :
To «Jolene» γράφτηκε με ένα συνδυασμό βιωματικών συγκυριών της Dolly. Στα τέλη των 60’s, όταν συμμετείχε στο τηλεοπτικό show του Parton Wagoner, η Dolly υπέγραφε αυτόγραφα, μετά το τέλος της μετάδοσης. Ένα από τα παιδιά που την πλησίασαν για αυτόγραφο, μια μέρα, ήταν ένα οκτάχρονο κορίτσι με μακριά κόκκινα μαλλιά και πράσινα μάτια. Η Dolly τη βρήκε «αγγελούδι». Όταν τη ρώτησε πώς τη λένε για να υπογράψει με το όνομά της, η πιτσιρίκα απάντησε «Jolene«. Η Dolly βρήκε το όνομα ασυνήθιστο και εξαιρετικό και της έταξε ότι κάποια μέρα θα την κάνει τραγούδι – η επανάληψη του ονόματος Jolene ακουγόταν σοφά στα αυτιά της, ως ένα πολύ όμορφο μοτίβο.
Αργότερα, παντρεμένη ήδη με τον Carl Thomas Dean, η Dolly αισθάνθηκε ότι μια ψηλή, υπολογίσιμη «γκόμενα» από την τράπεζα κοντά στο σπίτι της, φλερτάρει το σύζυγό της. Αυτός πήγαινε συνέχεια στην τράπεζα γοητευμένος από την προσοχή της ψηλής εντυπωσιακής υπαλλήλου και η Dolly του έλεγε «ε δεν έχουμε πια και τόσα χρήματα για να τρέχεις συνέχεια στην τράπεζα…»
Κάπως έτσι γράφτηκε το τραγούδι. Η Dolly παρακινημένη από το όμορφο όνομα της πιτσιρίκας με το αυτόγραφο και την όμορφη τραπεζική υπάλληλο που φλέρταρε τον σύζυγό της…
Η «Jolene» έγινε τεράστια crossover επιτυχία. Οι στίχοι και η εκφραστικότητα της Dolly άγγιξαν το κοινό αλλά και τον καλλιτεχνικό κόσμο που από τότε το διασκευάζει συνεχώς και ακατάπαυστα. H Dolly παινεύει την ομορφιά της ανταγωνίστριάς της και της λέει ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να την συναγωνιστεί σε χάρη, παρακαλώντας την ταυτόχρονα να την λυπηθεί και να μην της κλέψει τον άντρα, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει. Της λέει ότι εκείνη μπορεί να έχει όποιον θέλει ενώ η Dolly αν χάσει αυτόν που έχει, χάθηκε…
To «Jolene» έχει διασκευαστεί κατά κόρον. Δικαίως.
Μέσα στα χρόνια, οι ζωντανές -μη επίσημα δισκογραφημένες- εκτελέσεις του τραγουδιού ξεπερνούν κατά πολύ τις διασκευές που έχουν γίνει σε στούντιο. Uptempo και με εντυπωσιακή μελωδία, το τραγούδι προσφέρεται πολύ για live και αυτό σκέφτηκαν όλοι όσοι επιχειρούν -από τους Sisters Of Mercy και την Paula Cole μέχρι τους 10.000 Maniacs και την Norah Jones– να το αποδώσουν ζωντανά.
Με εντελώς διαφορετικό ήχο από την ερμηνεία της Patron :
ΠΗΓΗ : Goneforsure
